۱۳۹۱-۴-۱۸، ۱۱:۲۹ صبح
چراغ هاي راهنمايي در سال 1868 پيش از اختراع اتومبيل و در زماني که ترافيک شامل چهارپايان، واگنها، کالسکهها و عابران پياده ميشد، طراحي و در لندن نصب شد.
اين چراغ از دو فانوس گازي قرمز به معناي توقف و سبز به معناي احتياط و توسط مهندس راهآهني به نام"J P Knight " ساخته شده بود.
البته يک سال بعد در ژانويه 1969 اين چراغ راهنمايي گازي منفجر شد و مأمور پليسي را که مشغول روشن کردن آن بود، به شدت مجروح کرد.
اما اولين چراغ راهنمايي نسل جديد که به چراغهاي راهنمايي امروزي شبيهتر است، بعد از اختراع اتومبيل و در شهر ديتوريت و به همت يک مأمور پليس راهنمايي و رانندگي ساخته شد
او اين چراغ را با الهام از چراغ کنترل خط ريل راه آهن که از گذشته به چراغهاي برقي خودکار مجهز شده بودند، طراحي کرد، اين چراغ با سه فانوس، قرمز، نارنجي و سبز از چراغهاي کنترل خطوط ريلي ساخته شد و در يک تقاطع در ديترويت نصب شد".
![[تصویر: traffic_light_history1.jpg]](http://ttic.ir/images/news/traffic_light_history1.jpg)
با آزمايش موفقيت آميز اين چراغ، ظرف کمتر از يکسال 15 تقاطع در اين شهر به چراغ راهنمايي مجهز شدند. از آن تاريخ به بعد پيشرفتهاي بسياري در حوزة طراحي و ساخت و مديريت چراغهاي راهنمايي به دست آمده است و امروزه چراغ راهنمايي به عنوان ابزار اصلي کنترل و مديريت تقاطعات مطرح هستند.
در ايران هم اولين چراغهاي راهنمايي و رانندگي در سالهاي دهه 30 در تقاطعهاي سپه (امام خميني ره) ولي عصر، پل امير بهادر، باغ ملي، دروازه شميران، گمرك و اميريه نصب شد ولي قبل از نصب اين چراغها، چراغهاي راهنمايي به صورت كوله پشتي بودند كه داراي دو چراغ قرمز، سبز و كليدي در جهت خاموش و روشن كردن آنها بود، كوله پشتي در پشت مامور قرار ميگرفت و كليد آن روي سينه سمت چپ قرار داشت.
در ايران هم اولين چراغهاي راهنمايي و رانندگي در سالهاي دهه 30 در تقاطعهاي سپه (امام خميني ره) ولي عصر، پل امير بهادر، باغ ملي، دروازه شميران، گمرك و اميريه نصب شد ولي قبل از نصب اين چراغها، چراغهاي راهنمايي به صورت كوله پشتي بودند كه داراي دو چراغ قرمز، سبز و كليدي در جهت خاموش و روشن كردن آنها بود، كوله پشتي در پشت مامور قرار ميگرفت و كليد آن روي سينه سمت چپ قرار داشت.
بالاخره در سالهاي 39 و 40 تقاطع هاي شهر تهران به مرور به نسل جديد چراغهاي راهنمايي مجهز شدند.
نسل اول چراغهاي راهنمايي و رانندگي که در شهر تهران نصب و راه اندازي شدند مجهز به فانوسهاي لامپي کوچک بودند که از ديد کافي به خصوص در ساعات مياني روز و در نور شديد آفتاب برخوردار نبود ضمن آنکه به دليل عدم طراحي مناسب سيستم برق رساني و استفاده از روش کابلکشي هوايي براي تأمين انرژي، درصد بروز اختلال در سيستم برق آنها بسيار بالا بوده و خاموشي مکرر چراغهاي راهنمايي در تقاطعات اجتناب ناپذير بود.
![[تصویر: traffic_light_history2.jpg]](http://ttic.ir/images/news/traffic_light_history2.jpg)
کنترل اين نسل از چراغهاي راهنمايي به صورت غير خودکار و توسط مأموران پليس راهنمايي و رانندگي صورت مي پذيرفت و تنها معيار تصميم گيري آنها براي تغيير وضعيت چراغ ، مشاهداتشان از وضع ترافيک در تقاطع مربوطه بود. ميزان زمان سبز و قرمز نيز بسته به نظر همين مأموران پليس تعيين مي شد.
تحول ديگر در طول اين دوران، راه اندازي چراغهاي راهنمايي و رانندگي زمان ثابت بود که در آنها مدت زمان فاز سبز و قرمز براي هريک از مسيرهاي منتهي به تقاطع از قبل تعيين ميشد و اين زمانبندي فارغ از تغييرات حجم ترافيک در ساعات مختلف شبانه روز به صورت يکسان اعمال ميشد.
در سال 1371 با توجه به لزوم گسترش، بهينهسازي و ايجاد تحول در امر تجهيز تقاطعها به چراغهاي راهنمايي مبتني بر نگرش فني و مهندسي و مطابق با استانداردهاي روز دنيا و بهرهگيري از تکنولوژيهاي نوين و سازماندهي نظام مند حوزه نصب و راهاندازي و حوزه بهره برداري از چراغهاي راهنمايي، مسئوليت طراحي، نصب و راه اندازي چراغهاي راهنمايي و رانندگي سطح شهر تهران به عهدة شهرداري تهران گذاشته شدl.
![[تصویر: traffic_light_history3.jpg]](http://ttic.ir/images/news/traffic_light_history3.jpg)