۱۳۹۰-۱-۱۲، ۱۰:۴۲ صبح
چکیده:نقش عابر پیاده در طراحی شهری نقش بسیار مهم و اساسی است كه متاسفانه دربسیاری نقاط دنیا از جمله درایران به فراموشی سپرده شده است.
ما دراغلب موارد خیابانها و فضاهایی راطراحی میكنیم كه الویت رابه عبوروسایل نقیه داده است و بنابراین برای انسانهایی كه ازاین فضاها استفاده میكنند شهریامكانی را میسازیم خطرناك، بدون احساس امنیت و خودمانی بودن در هنگام حضور در فضاهای شهری آن.
اتومبیلها روز به روز حاكمیت خود را بر شهر بیشتر میكنند و به دنبال آن نقش وحضور عابرپیاده در فضاهای شهری كمرنگ تر میشود. نتیجه این عمل ساختن شهرها با خصوصیات انسانی پایین است،فضاها فاقد حس هویت وصمیمیت هستند و انسان به فردی غریبه در فضاهای شهری تبدیل می شود.
یكی دیگر از پیامدهای منفی آن عدم امكان حضور افراد ناتوان و كم توان در فضاهای شهری است ، در واقع با ایجاد فضاهای غیر ایمن و مخاطره آمیز سالمندان و معلولان و خردسالان امكان استفاده از این نوع فضاها را نخواهند داشت كه این به نوع خود نقص بزرگی در عملكرد یك محیط شهری به شمار می رود .
طراح شهری به عنوان سازمان دهنده به این عوامل باید به راهكارهای در این رابطه بیاندیشد تا فضاهای شهری خاصیت انسانی تری پیدا كند و در نتیجه محیطی امن تر و قابل قبول تر برای زیست انسان ایجاد گردد.
اكنون در بعضی از نقاط جهان عابرپیاده و پیاده گرایی الویت اول را در هنگام طراحی شهری و سیاست گذاریهای مربوط به آن دارد در واقع با تجربه به این قضیه رسیده اند كه عابرپیاده گرایی سبب ارتقاء و بهبود محیط آن منطقه شهری یا مجتمع زیستی می گردد .
در این مقاله سعی میشود كه با بررسی این موضوع پس از بررسی تئوریها و فلسفه های صاحبنظران و همچنین مروری بر استانداردهای كنونی در مورد عابرپیاده و فضای مخصوص آن به ارائه راهكارهایی در این خصوص بپردازیم.
ما دراغلب موارد خیابانها و فضاهایی راطراحی میكنیم كه الویت رابه عبوروسایل نقیه داده است و بنابراین برای انسانهایی كه ازاین فضاها استفاده میكنند شهریامكانی را میسازیم خطرناك، بدون احساس امنیت و خودمانی بودن در هنگام حضور در فضاهای شهری آن.
اتومبیلها روز به روز حاكمیت خود را بر شهر بیشتر میكنند و به دنبال آن نقش وحضور عابرپیاده در فضاهای شهری كمرنگ تر میشود. نتیجه این عمل ساختن شهرها با خصوصیات انسانی پایین است،فضاها فاقد حس هویت وصمیمیت هستند و انسان به فردی غریبه در فضاهای شهری تبدیل می شود.
یكی دیگر از پیامدهای منفی آن عدم امكان حضور افراد ناتوان و كم توان در فضاهای شهری است ، در واقع با ایجاد فضاهای غیر ایمن و مخاطره آمیز سالمندان و معلولان و خردسالان امكان استفاده از این نوع فضاها را نخواهند داشت كه این به نوع خود نقص بزرگی در عملكرد یك محیط شهری به شمار می رود .
طراح شهری به عنوان سازمان دهنده به این عوامل باید به راهكارهای در این رابطه بیاندیشد تا فضاهای شهری خاصیت انسانی تری پیدا كند و در نتیجه محیطی امن تر و قابل قبول تر برای زیست انسان ایجاد گردد.
اكنون در بعضی از نقاط جهان عابرپیاده و پیاده گرایی الویت اول را در هنگام طراحی شهری و سیاست گذاریهای مربوط به آن دارد در واقع با تجربه به این قضیه رسیده اند كه عابرپیاده گرایی سبب ارتقاء و بهبود محیط آن منطقه شهری یا مجتمع زیستی می گردد .
در این مقاله سعی میشود كه با بررسی این موضوع پس از بررسی تئوریها و فلسفه های صاحبنظران و همچنین مروری بر استانداردهای كنونی در مورد عابرپیاده و فضای مخصوص آن به ارائه راهكارهایی در این خصوص بپردازیم.
متن کامل مقاله [ دریافت فایل ]