ایران شهرساز

معماری نیوز: هدف این طراحی نمایش ماهیت معماری بومی جنوب تایلند از طریق اصول معماری معاصر می باشد. دروازه پوکت به عنوان یک فضای عمومی مطرح است که حالت دعوت کنندگی و پذیرش برای بازدیدکنندگان از این استان ایجاد می کند.

این منطقه خوش منظره، مخلوطی از فرهنگ های مختلف بوده و شیوه های معماری متنوعی از بومیان جنوب، چینی ها، مسلمانان و چینی- پرتغالی ها را به نمایش می گذارد. با این حال، در این پروژه ویژگی هیچ کدام از این فرهنگ ها به تنهایی ارائه نمی شود اما با استفاده از الگوها و مصالح بومی این ارزشها در معماری معاصر نمود می یابند.

دروازه پوکت همانند سایر دروازه های متداول که در همه نقاط تایلند به چشم می خورند نمی باشد و ویژگی منحصر بفردی دارد که آن را تبدیل به یک فضای عمومی با قابلیت پذیرش ساختمان و محوطه می نماید. ساختمان به صورت خطی و رو به ورودی منطقه با استفاده از کانتر اصلی موجود در سایت قرار گرفته است.



نیاز پروژه تبدیل نمودن دروازه به یک نشانه در منطقه می باشد، به همین منظور از مفهوم " نماد (تندیس) زنده" که بیانگر پیشینه تاریخی دروازه پوکت به بازدیدکنندگان می باشد، استفاده گردید. زمانی که بازدیدکنندگان در این محدوده قدم می زنند، مطالعه می کنند و عکس می گیرند، ارتباط مورد نظر بین بازدید کننده و نماد (تندیس) برقرار می شود و از این رو می توان صفت زنده بودن را به کار برد و این گونه فلسفه طراحی معمار تکمیل می گردد.

تندیس ها شامل ستون های بتنی می باشند که در یک خط و به طول 100 متر قرار گرفته و ایوانی نظیر آنچه در ورودی ساختمان های چینی – پرتغالی وجود دارد و مسیرها را تفکیک می کند، ایجاد می کنند. ستونها به یک ستون بزرگ که با سنگ گرانیت پوشانده شده منتهی می شوند، استفاده از گرانیت نشان دهنده یک باور قدیمی است که بر اساس آن پیدایش گرانیت هدیه ای از سوی طبیعت برای افزایش ثروت بومیان تلقی می شود.



هر تکه از سنگ گرانیت به کار رفته نماد تنوع فرهنگی موجود در منطقه است که در اینجا یکپارچه شده است. وجود ستونهایی با این ارتفاع هنوز هم به عنوان راهنما و علامت برای بازدیدکنندگان در طول روز و شب به کار می رود.

بخش عملکردی در پشت ایوان و درخت ها پنهان شده است. فضای داخلی از بخش خدمات نظیر مرکز اطلاعات توریستی، ادارات دولتی، ایستگاه پلیس، رستوران، سالن اجتماعات و مکانی برای انجام فرایض دینی، تشکیل شده است.

این فضاها در یک محدوده بزرگ واقع شده و توسط پارتیشن های کوچک از هم جدا شده اند که امکان بهره مندی از نور طبیعی را فراهم می کند. بازدیدکنندگان به محض ورود به داخل سالن، صمیمت و پویایی فضا را لمس خواهند کرد به گونه ای که حس تجربه تک تک فعالیت های موجود را خواهند داشت. هم چنین برای ایجاد ارتباط بین ساختمان با اقلیم منطقه، طراح این امکان را فراهم نموده است تا در بغضی نقاط برای انتقال مفهوم زندگی در شرایط طبیعی ،آب باران و نور خورشید به داخل راه یابد.