ایران شهرساز

امروزه رويکرد جهاني به طرح هاي توسعه شهري، رويکرد مسله محور براي حل مسايل شهري است و بدون شک بافت هاي فرسوده شهر اصفهان يکي از مسايل اساسي و مهم اين شهر است و شناخت و تحليل اين مساله و ارايه راهکار در اين زمينه، اصولا از نتايج مورد انتظار طرح هاي توسعه شهري است.
در اين مقاله ابتدا با روش کتابخانه اي مختصري به بررسي طرح هاي توسعه شهري در ايران و مقايسه آن با طرح هاي توسعه شهري کشورهاي توسعه يافته پرداخته شده، سپس از طريق مطالعه مدارک، اسناد و نقشه هاي طرح تجديدنظر در طرح جامع (مصوب سال 1367)، و طرح تفصيلي شهر اصفهان (مصوب سال 1375) و طرح بازنگري در طرح تفصيلي شهر اصفهان (1390) با روش مقايسه اي، ميزان تحقق پذيري طرح تفصيلي شهر اصفهان مورد بررسي قرار گرفته است. در ادامه با بررسي ميزان پروانه هاي ساختماني صادرشده توسط شهرداري اصفهان در محدوده بافت هاي فرسوده اين شهر در سال هاي 1386 تا 9 ماهه سال 1390، ميزان نوسازي بافت هاي فرسوده در اين مدت تعيين شده است. سرانجام ازطريق تحليل آمار به دست آمده و با بررسي شرح خدمات انجام مطالعات و تهيه طرح بازنگري در طرح تفصيلي شهر اصفهان، مشخص مي شود که طرح هاي جامع و به تبع آن طرح هاي تفصيلي شهر اصفهان، در زمينه نوسازي بافت هاي فرسوده اين شهر ناکارآمد بوده و صرفا در حد معرفي پهنه هاي نيازمند طرح هاي ويژه نوسازي و بهسازي و تثبيت وضع موجود اقدام کرده است.
در خاتمه بر چهار موضوع شامل «ظرفيت سازي و سرمايه اجتماعي»، «مفهوم فرآيند در تهيه و اجراي طرح هاي توسعه شهري»، «مديران شهري و تحقق پذيري طرح هاي توسعه شهري» و «انجام مطالعات و تهيه طرح هاي ويژه نوسازي» جهت برون رفت از وضعيت فعلي و در راستاي تحقق پذيري طرح هاي توسعه شهري و نوسازي بافت هاي فرسوده تاکيد شده است.