ایران شهرساز

ما معمولاً تصور می کنیم که پیشرفت های فن آوری در زمان صرفه جویی میکنند،بازده و بهره وری را بالا می برند،و چیز هایی از این دست…زمانی کهما به راحتی چند سال اخیرمان فکر می کنیم،نمی توانیم زندگی بدون آن ها راتصور کنیم.مشغول نوشتن یک کتاب درباره ی تاریخ نگاری بنایی،که دراواسط دهه هفتاد طراحی و ساخته شده بود،بودم.در طول مدت یکی ازمصاحبه هایم،یکی از معمارانی که در پروژه درگیر بود،به من یاد آوری کردکه زمانی قبل از فکس،تلفن همراه،زیراکس های رنگی،کامپیوتر های شخصیو پاورپوینت نیز وجود داشته است.زحمت و کندی مراحل ترسیم و گزارشآماده سازی گسترده ای نیاز داشت.تغییرات سریع،در صورت غیر ممکننبودن،حتماً بسیار سخت بود.روش های این چنینی کار کردن،به چیزی احتیاجداشت که آن معمار ،آن را«نظم عظیم و اندیشه ی سختگیر»توصیف کرد.

به یاد می آورم که در دهه هزار و نهصد و شصت،به عنوان یک دانشجویمعماری، با زحمت زیاد ترسیمات را مرکبی می کردم،استنسیل میکردم،حروف چینی می کردم،نقاشی ها را با پاستیل رنگ می کردم.اینفرآیند،آمادگی های زیادی را می طلبید؛مثل مدریت زمان.چون تنها نمیتوانستید همه چیز را در لحظات آخر سر هم بندی کنید.نظم همچنین نشانهی”مدرسه ی بائوکس ” یا همان مدرسه ی معماری ای که از اواخر دهه ی ۱۸۰۰تا اوایل دهه ۱۹۰۰ فعالیت می کرد بود. در آنجا یک برنامه یمعمارانه برای یک بنا می دادند و دانشجویان موظف بودند که یک طرحمعمارانه ی مفهموی را خیلی سریع ارائه دهند.بقیه زمان به آرایش و تمیزکاری (نه اینکه دستکاری)طرح می پرداختند، تا کار نهایی از دل آن بیرونآید.این یک تمرین بود برای به دست آوردن قابلیت حل یک معما در اسرعوقت.این همچنین ضرورت گیر دادن را در یک پروسه ی طولانی طراحیمعماری به رسمیت می شناخت.

مخصوصاً این که راندو های رنگی و پر جزئیات و بزرگ”هنر های زیبا”هفتهها کار با دقت را می طلبید.سخت گیری هم به همان اندازه قسمتی از رنسانسروش کارهای معماری بود.این برهه زمانی نه تنها فاقد زیراکس و ماشین ها ینقشه کشی بود، بلکه حتی فاقد مداد هم بود.تمام ترسیم ها از جمله اسکیس هایزمخت با مرکب کشیده می شدند.یک کار تمام شده ی معماری، نیازمند دو گامبود:اول،قلم استفاده می شد تا اثری بر روی کاغذ ضخیم چرک نویس بگذارد(کاغذ ترسیمی وجود نداشت)وقتی که ترسیمات کم رنگ که به سختی تشخیصداده می شدند تمام می شد،مرکبی می شد.تعجبی ندارد که رنسانس معمارانهمعمولاً ذهنی به نظر می رسد؛ معماران زمان زیادی را صرف فکر کردن میکردند.به جای اینکه ترسیم کنند.

طی قرون متمادی جریان ثابت وسایل روش کار معماران را دستکاری میکرد.مدادها،پاک کن ها،( چه نعمتی که بودند )خط کش T،کاغذ ترسیمی،خط کش های موازی( ریلی) و حتی قلم های تکنیکی ، هیچ وسیله ای بهاندازه ی کامپیوتر تأثیر گذار نبود.به هر حال کامپیوتر تنها ترسیمات را مکانیزه نکرد.او به طراح اجازه داد که به سرعت آلترناتیو های مختلف راجستجو کند،قبل از اینکه نتیجه نهایی را ارائه کنند.به دلیل اینکه کار تمام شده می توانست به سرعت با پلاتر های مکانیکی ترسیم شود تغییر های دقیقهی نودی را به راحتی میسر می کرد.به یقین این روش پیشروی به سمتی مثبت است.چه کسی دلش می خواهد که به روز های قبل از مداد و کاغذترسیمی برگردد؟ولی بهره وری بی رحم کامپیوتر ها هزینه ای را تحمیل می کند.زمانی بیشتری برای کیبورد و زمان کمتری برای فکر کردن.اسکیسهای کوچک معمارانه( جزء جدایی ناپذیر معماری،حداقل از زمان رنسانس)نیاز استفاده از روش خط کش T را از بین برده اند.ولی معماری فکرکردن است، در بعضی مواقع کندی است

.رنزو پیا نو سال پیش در یک مصاحبه گفت:«شما به زمان احتیاج دارید»نکته بد در مورد کامپیوتر ها این است که همه چیز را وادار به پر سرعتکار کردن می کنند . اینقدر سریع که شما می توانید یک بچه را در ۹ هفته داشته باشید ولی شما هنوز نیازمند ۹ ماه هستید نه ۹ هفته که یک بچه رابسازید. چند برنامه ی آموزشی قدم هایی را برای درمان یا حد اقل تسکین شرایط برداشته اند .

یاله یک برنامه ی تابستانه در رم دارد که هنرجویان ملزم هستند که با دست اسکیس بزنند. دانشگاه مک گیل کماکان به برگزاری کلاس های اسکیسدستی در تابستان ادامه می دهد . دانشگاه میامی کامپیوتر را فقط در سال دوم برنامه اش معرفی می کند . این برای برگرداندن زمان به عقب نیستبلکه تا حدودی سرعت را هم کم می کند . علاوه بر آن درک می کنیم که سخت گیری و جزئی نگری و ریز بینی اندیشه همان قدر جزئی ازطراحیست که حجم سازی است .

نقل از سایت ساینار

m.marziye