۱۳۹۳-۴-۱۵، ۰۸:۵۰ صبح
نام مقاله :
آسیب‌پذیری بافت‌های فرسوده بخش مرکزی شهر تهران در برابر زمین‌لرزه
(مورد : منطقه‌ی 12)
پدیدآورندگان :
مهشید منزوی ، محمد سلیمانی ، سیمین تولایی ، اسماعیل چاووشی
چکیده :
آسیب‌پذیریِ شهرها از مخاطرات محیطی در کشورهای دارای محیط طبیعی، پرمخاطره، به چالشی مهم در برابر علوم شهرشناسی، مدیریت، علوم مهندسی و برنامه ریزی شهری تبدیل شده است . پژوهش ها ونوشتارهای مربوط، حاکی از آن اند که به رغم مطالعات و تحقیقاتی که طی حدود هفت دهه گذشته در موردبافت های تاریخی و قدیمی و فرسوده شهری انجام شده اند، آسیب پذیری بافت های مذکور در برا بر زلزله از دهه 90 میلادی مورد توجه قرار گرفته و در ایران نیز از اواسط دهه 70 به این موضوع اهمیت داده شده، که در واقع غفلت از اهمیت این موضوع را در پی داشته است . اهمیت آسیب پذیری شهر تهران دربرابر زلزله، به خصوص بافت ها و فضاهای فرسوده بخش مرکزی آن، با عنایت به بستر طبیعی ناامن و باتوجه به جایگاه بخش مرکزی این شهر، لزوم شناخت آسیب پذیری بافت های قدیمی (فرسوده ) بخش نظام های » مرکزی شهر تهران را در برابر زلزله در اولویت قرار داده است .
این مطالعه با در نظر گرفتن در درون نظام شهری و محدوده بافت های بخش مرکزی، آسیب پذیری بافت های « آسیب زا و تأثیرپذیرقدیمی (فرسوده) منطقه 12 شهر تهران از زلزله را از منظر جغرافیای شهری مورد بررسی قرار داده است.
برای این منظور هفت متغیر در حوزه جمعیت، فعالیت و ویژگیهای فیزیکی کالبدی منطقه مذکورانتخاب و بررسی و تحلیل شده است . در این بررسی، آسیب پذیری هر یک از متغیرها و چگونگی پراکنش آنها در سطح بلوک های منطقه در تابع مورد نظر محاسبه شده و وضعیت آسیب پذیری محدوده موردبررسی براساس وزن کل متغیرها در سطح نواحی و بلوک های شهری منطقه، مورد تجزیه و تحلیل قرار
نظام های » و « نظام های آسی بزا » گرفته است .
نتایج این بررسی نشان از آن داشت که با در نظر گرفتن در درون سیستم شهری و بافت فرسوده بخش مرکزی شهر تهران، متغیرهای فاصله « تأثیرپذیرکاربری ها از فضاهای باز، دسترسی به محدوده آسیب پذیر، سال احداث بنا و نوع مصالح ساختمان ها، به ترتیب بیشترین تأثیر را در آسیب پذیری منطقه 12 از زلزله دارند .
کلیدواژه‌ها :
مخاطرات محیطی ، زلزله ، بافت‌های فرسوده، آسیب‌پذیری ، بخش مرکزی.
آسیب‌پذیری بافت‌های فرسوده بخش مرکزی شهر تهران در برابر زمین‌لرزه
(مورد : منطقه‌ی 12)
پدیدآورندگان :
مهشید منزوی ، محمد سلیمانی ، سیمین تولایی ، اسماعیل چاووشی
چکیده :
آسیب‌پذیریِ شهرها از مخاطرات محیطی در کشورهای دارای محیط طبیعی، پرمخاطره، به چالشی مهم در برابر علوم شهرشناسی، مدیریت، علوم مهندسی و برنامه ریزی شهری تبدیل شده است . پژوهش ها ونوشتارهای مربوط، حاکی از آن اند که به رغم مطالعات و تحقیقاتی که طی حدود هفت دهه گذشته در موردبافت های تاریخی و قدیمی و فرسوده شهری انجام شده اند، آسیب پذیری بافت های مذکور در برا بر زلزله از دهه 90 میلادی مورد توجه قرار گرفته و در ایران نیز از اواسط دهه 70 به این موضوع اهمیت داده شده، که در واقع غفلت از اهمیت این موضوع را در پی داشته است . اهمیت آسیب پذیری شهر تهران دربرابر زلزله، به خصوص بافت ها و فضاهای فرسوده بخش مرکزی آن، با عنایت به بستر طبیعی ناامن و باتوجه به جایگاه بخش مرکزی این شهر، لزوم شناخت آسیب پذیری بافت های قدیمی (فرسوده ) بخش نظام های » مرکزی شهر تهران را در برابر زلزله در اولویت قرار داده است .
این مطالعه با در نظر گرفتن در درون نظام شهری و محدوده بافت های بخش مرکزی، آسیب پذیری بافت های « آسیب زا و تأثیرپذیرقدیمی (فرسوده) منطقه 12 شهر تهران از زلزله را از منظر جغرافیای شهری مورد بررسی قرار داده است.
برای این منظور هفت متغیر در حوزه جمعیت، فعالیت و ویژگیهای فیزیکی کالبدی منطقه مذکورانتخاب و بررسی و تحلیل شده است . در این بررسی، آسیب پذیری هر یک از متغیرها و چگونگی پراکنش آنها در سطح بلوک های منطقه در تابع مورد نظر محاسبه شده و وضعیت آسیب پذیری محدوده موردبررسی براساس وزن کل متغیرها در سطح نواحی و بلوک های شهری منطقه، مورد تجزیه و تحلیل قرار
نظام های » و « نظام های آسی بزا » گرفته است .
نتایج این بررسی نشان از آن داشت که با در نظر گرفتن در درون سیستم شهری و بافت فرسوده بخش مرکزی شهر تهران، متغیرهای فاصله « تأثیرپذیرکاربری ها از فضاهای باز، دسترسی به محدوده آسیب پذیر، سال احداث بنا و نوع مصالح ساختمان ها، به ترتیب بیشترین تأثیر را در آسیب پذیری منطقه 12 از زلزله دارند .
کلیدواژه‌ها :
مخاطرات محیطی ، زلزله ، بافت‌های فرسوده، آسیب‌پذیری ، بخش مرکزی.