ایران شهرساز

چکیده
پیاده راه با بالاترین نقش اجتماعی ، به مثابه مکانی برای قرائت سناریوی شهری و حفظ پایداری خاطره شهر است؛
درحقیقت پیاده راه به عنوان عرصه ای برای تقویت ارتباط انسان و محیط شهری باعث گسترش ارتباطات و تعاملات
اجتماعی- فرهنگی در زندگی شهری شده و می تواند به صورت «پیش اقدامی» بافت کهن را حیات بخشیده
و به عنوان یک راوی برای جذب گردشگر و نیز احیای ارزشهای معماری و شهرسازی عمل نماید.
هدف اصلی تحقيق حاضر نيز ارزیابی طرح ساماندهی محور تاریخی، فرهنگی و گردشگری محله جویباره
اصفهان بر اساس شاخص های پياده راه می باشد. پژوهش حاضر از نظر ماهيت و روش گردآوری داده ها، به
دليل اینكه رویكرد حاکم بر این پژوهش "روش پيمایشی" بوده یك پژوهش توصيفی پيمایشی به حساب -
می آید. روش تحقيق در این پژوهش ، روش ارزیابی پس از اجراست و ابزار اندازه گيری اطلاعات نيز در این
تحقيق پرسشنامه بوده و تحليل آن در دو سطح توصيفی و استنباطی انجام شده است.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که طرح ساماندهی در ارتباط با تامين شاخص های مربوط به پياده راه،
عملكرد متوسط رو به پایين داشته است، به نظر می رسد که مهمترین علت این مهم نيز در نظر گرفته شدن جنبه های
صرفا کالبدی طرح و عدم نياز سنجی علمی شهروندان پيش از تهيه ی طرح می باشد که باعث شده طرح مذکور از
درصد موفقيت بالایی در ارتباط با اهداف پيش بينی شده، برخوردار نگردد.