ایران شهرساز

 

مقاله دی کانستراکشن، مقدمه ای بر راهبرد مصالح پایدار-فرمت ورد
های تجدید ناپذیر و آسیب های زیست محیطی، وضعیت انرژی جهان در مرحله بحرانی قرار دارد که چاره اندیشی در این زمینه راهگشایی برای بقا و حفظ محیط برای نسل آینده خواهد بود. در این زمینه دیدگاه پایداری در معماری مطرح می شود که تمام مراحل طراحی، ساخت، نگهداری و بهره برداری و نحوه برخورد با مصالح پس از پایان عمر بهره برداری را در بر می گیرد. در واقع هدف از طراحی ساختمان پایدار کاهش آسیب آن بر روی محیط و منابع انرژی و طبیعت است. ساختمانی که کمترین ناسازگاری و مغایرت را با محیط طبیعی پیرامون خود و در پهنه وسیع تر با منطقه و جهان دارد. بنابراین استفاده معقول از منابع طبیعی و اصول اکولوژیکی به حفظ منابع طبیعی محدود و کاهش مصرف انرژی کمک نموده و باعث بهبود کیفیت محیطی می شود. در این زمینه توجه به مسائل زیست محیطی در سطح جهان، پس از توسعه صنعتی در اروپا و آثار ناهنجار زیست محیطی آنها آغاز شد. در عین حال، یکی از مهمترین جنبش های فکری پیشتاز در نیمه دوم قرن بیستم ، که در فرانسه و آمریکا مطرح شد، دیکانستراکشن است. نظریه پردازان و معماران این سبک در پی یافتن ویژگی های تازه ای برای معنا و همچنین راههای تازه ای برای پیوند بنا، مکان و فضا با تاریخ، زندگی امروز و زندگی فردا هستند. در واقع دی کانستراکشن روشی است که به جای تخریب به کار می رود و برای ساختمان هایی که باید تخریب و تجزیه شوند و نیز برای مصالحی که باید بازیافت شده و دوباره استفاده شوند مناسب است. دی کانسترکشن انرژی نهان مصالح را حفظ می کند، بنابراین ورودی انرژی مصالح را توسط پردازش و تولید دوباره مصالح کاهش می دهد.این نتایج دی کانستراکشن را در کشورهایی که ضایعات زیادی از فعالیت های تخریب و خطرهای طبیعی از قبیل زلزله و آتشفشان دارند، و با بحران انرژی مواجه اند رویکردی با ارزش می سازد.
 واژه‌هاي كليدي
بازیافت مصالح - جداسازی- ساختمان پايدار- دیکانستراکشن - محیط زیست