ایران شهرساز

از سال‌های ۱۹۶۰ رشد جمعیت و مهاجرت روستاییان به شهرها موجب بروز مشکلات شهرنشینی در ترکیه شد. شهرنشینی سریع و توسعه بدون برنامه کلان‌شهرها شکل‌گیری زاغه‌ها را در پی داشت. به‌منظور حل مشکلات شهرنشینی، دولت ترکیه در دوره‌های زمانی مختلف راهبردها و سیاست‌های متفاوتی را به‌کار گرفت. در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ قوانینی به‌منظور تخریب زاغه‌ها و جلوگیری از ایجاد آنها تصویب شد؛ اما به دلایل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی این قوانین به درستی مورد اجرا قرار نگرفتند. زیرا در سال‌های ۱۹۷۰، پیش از انتخابات، برخی سیاست‌مداران به‌منظور جلب آرای مهاجران روستایی، اقدام به ارائه خدمات به سکونت‌گاه‌های غیررسمی کردند. این اقدامات موجب افزایش زاغه‌ها و گسترش محدوده این سکونت‌گاه‌ها شد. در دهه ۱۹۸۰، دولت قوانینی را برای به رسمیت شناختن زاغه‌ها تصویب کرد. عقیده بر این بود که به رسمیت شناختن این سکونت‌گاه‌ها موجب ایجاد امنیت ملکی و در نتیجه بهبود شرایط زندگی شده و افزایش درآمدهای مالیاتی را در پی خواهد داشت. در دهه ۱۹۸۰، اداره تولید مسکن ترکیه با هدف تولید مسکن قابل‌پرداخت برای اقشار متوسط و پایین جامعه تأسیس شد. این اداره با تدوین سازوکارهای تأمین مالی، به تولید مسکن، ایجاد زیرساخت‌ها و ارائه خدمات شهری پرداخت. پروژه‌های بازآفرینی که توسط اداره تولید مسکن اجرا شد، در بسیاری موارد موجب جابه‌جایی ساکنان و قطع رابطه آنها با محل سکونت و کار و همچنین گسستن روابط اجتماعی شد. این امر انتقادات شدیدی را از سوی برخی صاحب‌نظران در پی داشت. تجربه بازآفرینی شهری در ترکیه نشان داد که تنها رویکرد کالبدی نمی‌تواند موجب حل معضل سکونت‌گاه‌های غیررسمی و بافت‌های فرسوده شود، بلکه باید ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی را نیز در زمان تهیه پروژه‌ها مد نظر قرار داد. با چنین رویکردی بعد از سال‌های ۲۰۰۰، تعداد زیادی پروژه بازآفرینی شهری تهیه شد که هم‌اکنون در حال اجرا هستند.