۱۳۸۹-۱۲-۸، ۰۹:۱۸ عصر
معماری نوعی هنر است كه هنرهای دیگر را در خود جای داده و در هر اثری می‌توان شكل تازه‌ای از آن را مشاهده كرد. اگر بناهای مختلف را طی گذشت سال‌ها بررسی كنیم، اشكال و طرح‌هایی می‌بینیم كه با بقیه متفاوت هستند و از ذوق سرشار طراح آن نشات گرفته‌اند. البته در هر دوره‌ای از تاریخ، طرح‌های مشابهی كه مختص همان زمان است، وجود دارد و در عین تكرارپذیری، بعضی، طرح و شیوه جدیدی را نیز به نمایش گذاشته‌اند. برای مثال در اوایل دوره قاجار، هنرمندانی با الهام گرفتن از طبیعت پیرامون خود، كاشی‌هایی با نقوش گل و برگ و با رنگ‌های متنوع ساختند كه به وسیله آنها مسجد وكیل را تزئین و نماسازی كردند. این كاشی‌ها نسبت به زمان خود با سایر كاشی‌هایی كه در نقاط دیگر ایران تولید می‌شده كاملا متفاوت بودند و به این مسجد جلوه خاصی بخشیدند. باتوجه به شیوه‌های معماری ایران در طی دوران مختلف و نوع نماسازی‌ها، نقوش بسیاری به چشم می‌خورد كه نه تنها جنبه تزئینی نداشته‌اند، بلكه بعضی از آنها با عقاید خاص مذهبی اقوام مختلف در ارتباط بوده و بعضی به دلیل نوع معماری بنا و نیاز مردم، به كار رفته‌اند. نكته جالب توجه این است كه ایرانیان باستان با وجود مسلمان نبودن، هیچ تصویری از زن را در طراحی این نقش‌ها اسفاده نكرده‌اند و بیشتر سعی داشته‌اند تا اشكال گیاهان و نقوش هندسی را ترسیم كنند.