۱۳۹۴-۱۰-۱۵، ۰۶:۲۱ صبح
از شهر تاب‌آور تا تاب‌آوری شهری: مقاله مروری در مورد درک و ادغام رویکرد تاب‌آوری در سیستم‌های شهری»
نویسنده: لورنزو چِلِری
مترجم: حسین قانونی
دانشجوی دکتری برنامه‌ریزی شهری و منطقه‌ای دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
به نظر می‌رسد واژه تاب‌آوری از زمانی که علوم بوم‌شناختی، روان‌شناختی، اجتماعی و اقتصادی، آن را به ترتیب برای اشاره به ظرفیت زیست بوم، مردم، جوامع و اقتصاد – و در شکل متأخر سیستم‌های شهری- برای تحمل اختلالات به کار گرفتند، تبدیل به واژه باب روز شده است. در واقع، این که عبارت «شهر تاب‌آور» دقیقا به چه معناست، مشخص نیست. بر اساس چنین فرضیاتی، مقاله پیش رو رویکردهای تاب‌آوری و کاربست‌های احتمالی آنان در ارتباط با سیستم‌های شهری را مورد بررسی قرار می‌دهد. در بخش اول مقاله، مفهوم تاب‌آوری، روند تکامل آن و رویکردهای مختلف آن (از مهندسی گرفته تا بوم شناسی اجتماعی) در ارتباط با زیست بوم‌ها، جوامع و سیستم‌های پیچیده مورد تحلیل قرار می‌گیرند. در بخش دوم تلاش می‌شود تا این مجموعه مفاهیم مورد کاربست در شهرها به روشنی بیان گردیده و ابهامات آن‌ها برطرف شود. یکی از نتایج مهم این بررسی، آگاهی از این نکته است که برخی رویکردهای مهندسی به تاب‌آوری (همچون نگرش‌های بازیابی و تداوم) ممکن است منجر به الگوهای توسعه ناپایدار در شهرها شوند. این در حالی است که در رویکردهای تاب‌آوری سیستم‌های پیچیده، اصول پایداری و دگرگونی‌پذیری در مسیر ضروری و طبیعی مطرح می‌شوند. اگرچه عبارت «شهرهای تاب‌آور» اغلب به ظرفیت شهرها برای نگه‌داشت کارکردها و ساختارهای موجود اشاره دارد، ادعای ما بر این است که تاب‌آوری شهری باید در درون چارچوب نگرش‌های تاب‌آوری (تداوم سیستم)، گذار (تغییر اندک‌افزای سیستم) و دگرگونی (بازپیکربندی سیستم) تعریف شود.
واژگان کلیدی: شهرهای تاب‌آور، تاب‌آوری شهری، سازگاری با تغییرات آب و هوا، شهرهای در حال گذار، پایداری.
نویسنده: لورنزو چِلِری
مترجم: حسین قانونی
دانشجوی دکتری برنامه‌ریزی شهری و منطقه‌ای دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
به نظر می‌رسد واژه تاب‌آوری از زمانی که علوم بوم‌شناختی، روان‌شناختی، اجتماعی و اقتصادی، آن را به ترتیب برای اشاره به ظرفیت زیست بوم، مردم، جوامع و اقتصاد – و در شکل متأخر سیستم‌های شهری- برای تحمل اختلالات به کار گرفتند، تبدیل به واژه باب روز شده است. در واقع، این که عبارت «شهر تاب‌آور» دقیقا به چه معناست، مشخص نیست. بر اساس چنین فرضیاتی، مقاله پیش رو رویکردهای تاب‌آوری و کاربست‌های احتمالی آنان در ارتباط با سیستم‌های شهری را مورد بررسی قرار می‌دهد. در بخش اول مقاله، مفهوم تاب‌آوری، روند تکامل آن و رویکردهای مختلف آن (از مهندسی گرفته تا بوم شناسی اجتماعی) در ارتباط با زیست بوم‌ها، جوامع و سیستم‌های پیچیده مورد تحلیل قرار می‌گیرند. در بخش دوم تلاش می‌شود تا این مجموعه مفاهیم مورد کاربست در شهرها به روشنی بیان گردیده و ابهامات آن‌ها برطرف شود. یکی از نتایج مهم این بررسی، آگاهی از این نکته است که برخی رویکردهای مهندسی به تاب‌آوری (همچون نگرش‌های بازیابی و تداوم) ممکن است منجر به الگوهای توسعه ناپایدار در شهرها شوند. این در حالی است که در رویکردهای تاب‌آوری سیستم‌های پیچیده، اصول پایداری و دگرگونی‌پذیری در مسیر ضروری و طبیعی مطرح می‌شوند. اگرچه عبارت «شهرهای تاب‌آور» اغلب به ظرفیت شهرها برای نگه‌داشت کارکردها و ساختارهای موجود اشاره دارد، ادعای ما بر این است که تاب‌آوری شهری باید در درون چارچوب نگرش‌های تاب‌آوری (تداوم سیستم)، گذار (تغییر اندک‌افزای سیستم) و دگرگونی (بازپیکربندی سیستم) تعریف شود.
واژگان کلیدی: شهرهای تاب‌آور، تاب‌آوری شهری، سازگاری با تغییرات آب و هوا، شهرهای در حال گذار، پایداری.