۱۳۹۰-۲-۲۶، ۱۰:۰۵ صبح
يكي از بارزترين خصايص فرهنگي فلسفه معاصر پديده مدرنيته و به عنوان سبك تفكر مدرنيسم است. اگر به علوم، فنون و هنرهاي مختلف با ديدي محققانه نگريسته شود، به راحتي مي توان رد پاي تفكر مدرن را در آن مشاهده كرد.
يكي از بارزترين خصايص فرهنگي فلسفه معاصر پديده مدرنيته و به عنوان سبك تفكر مدرنيسم است. اگر به علوم، فنون و هنرهاي مختلف با ديدي محققانه نگريسته شود، به راحتي مي توان رد پاي تفكر مدرن را در آن مشاهده كرد.
لغت مدرنيسم با ريشه يوناني، نخستين بار، قرن ششم ميلادي از كلمه [font=tahoma]Modo
[font=tahoma]
يعني تازگي استخراج شد و در نهايت به معناي تازگي به كار رفت. لغت مدرنوس، مربوط به آثار هنرمنداني مي شد كه به شكلي نو و بدون توجه به سابقه هنري با خلاقيت هاي تازه، آثار جديدي را خلق مي كردند. [font=tahoma]
[font=tahoma]
يعني تازگي استخراج شد و در نهايت به معناي تازگي به كار رفت. لغت مدرنوس، مربوط به آثار هنرمنداني مي شد كه به شكلي نو و بدون توجه به سابقه هنري با خلاقيت هاي تازه، آثار جديدي را خلق مي كردند. [font=tahoma]
[font=tahoma]شايد لغت مدرن جزو معدود لغاتي باشد كه به رغم پيچيدگي مفهوم، معنايي ديگر چون نوآوري و طرد گذشته را در خود مستتر دارد. اما اگر قرار باشد كه مدرنيسم به عنوان گرايش جامعه شناسي و يك سبك هنري بررسي شود بايد به يك قرن قبل بازگشت و روند تحولات آن دوره را مورد بررسي قرار داد. مدرنيسم بيش از 150 سال قبل در اروپاي غربي تبلور يافت و به عنوان الگويي كه با نهادها، افكار و باورهاي سنتي مبارزه مي كند مطرح شد. استفاده از ابزار فردباوري (راسيوناليسم) روش پيشرفت اين نوع تفكر بود و نتيجه عملي اين نوع تفكر پيدايش انسان محوري با بينش دنيوي است. [/font]
[/font][/font][/font][/font]ادامه مقاله:
[font=tahoma]