۱۳۹۰-۱۱-۸، ۰۱:۳۳ صبح
طراحي مسکوني پايدار با بهره گيري از پتانسيل همپوشاني مرز فضاهاي عمومي و خصوصي.pdf
تابان محسن*,وثيق بهزاد,كشتكارقلاتي احمدرضا
* دانشکده هنر و معماري، دانشگاه تربيت مدرس، تهران، ايران
امروزه فضاهاي زيستي انسان دچار دو پارگي ها و آشفتگي هاي ناشي از رشد رسانه ها و مظاهر تمدن عصر ارتباطات گرديده است. مقياس انساني شهرها و در پي آن رضايت شهروندي، تنها زماني مي تواند ايجاد شود که انسان فارغ از ظواهر و نمودهاي شهري نوين در موقعيتي چهره به چهره با ديگران به تعامل فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و زيستي رسيده باشد. اصل محصوريت در فضاهاي سکونتي، يکي از ابعاد اين روند قلمداد مي شود؛ که در سايه تعريف و فهم آن در جوامع فرهنگي مختلف، مي توان به وجوه رضايت مندي شهروندي ساکنان دست يافت.
تحقيق حاضر با تکيه بر مطالعات ميداني و اسنادي به بررسي يافته هايي در سکونت گاه هاي سنتي ايران و نمونه هاي کشورهاي ديگر پرداخته و به دسته بندي الگوهاي به کار رفته در اين مجموعه هاي سکونتي اقدام نموده است. مي توان از تجزيه و تحليل مطالب به اين نتيجه رسيد که فضاهاي پيراموني مورد نظر مي بايست قابليت برآوردن خواسته هاي ساکنان، قابليت کنترل و قابليت نظارت بصري بر فعاليت کودکان و ايجاد امنيت در محيط عمومي را داشته باشند.
كليد واژه: طراحي مسکوني، سکونت گاه، فضاي جمعي پايدار، کنش اجتماعي