دلبستگي به مکان، نقطه تلاقي عناصر کالبدي، فعاليت ها و مفاهيم ذهني نسبت به مکان است. اين حس دلبستگي موجب تبديل فضا به مکاني با ويژگي هاي حسي و رفتاري خاص براي افراد مي شود. ميدان با ابعاد مختلف معنايي، کارکردي و کالبدي مي تواند نقش مهمي در ارتقاي کيفي فضاهاي شهرهاي امروز ايفا کند. در اين ميان، توجه به عوامل موثر در دلبستگي افراد به ميدان هاي شهري مي تواند نقش موثري در هويت و مطلوبيت ميدان ها داشته باشد. با توجه به اهميت دلبستگي به مکان در ارتقاي کيفيت محيط، اين تحقيق ضمن بررسي مفهوم دلبستگي و ابعاد آن، با تبيين شاخص هاي دلبستگي به مکان، نقش دلبستگي به مکان را در ايجاد مطلوبيت و هويت ميدان هاي شهري بررسي مي کند


.
اساس اين مقاله متکي بر يافته هاي تحقيقي در مورد آزمون دلبستگي به مکان در ارتباط با يکي از ميدان هاي مهم واقع در مرکز شهر همدان، به نام ميدان آرامگاه بوعلي سيناست. پژوهش مذکور با روش مطالعه نمونه موردي و مطالعات ميداني و مصاحبه هاي حضوري با شهروندان همداني و بازديدکنندگان از ميدان مذکور و تحليل آن با استفاده از آمارهاي توصيفي و استنباطي انجام شده است. تحقيقات ثابت مي کند ارزيابي بسياري از شاخص هاي دلبستگي به اين ميدان بالاست و همين امر ذهنيت افراد را بر روي هويت آن موثر مي سازد. از اين رو مقاله استدلال مي کند بين دلبستگي به مکان و هويت آن، رابطه مستقيم وجود دارد که اين امر مي تواند در طراحي ميدان هاي شهري مورد توجه قرار گيرد. در بين عوامل مهم دلبستگي به ميدان از جمله مي توان به وجود آرامگاه بوعلي با معماري فاخر آن در مرکز ميدان، امکان دسترسي مناسب به ميدان، وجود عوامل و عناصر محيطي نظير درختان و فضاي سبز مناسب در ميدان، فضاهاي تجاري و روزمره اطراف ميدان، جانمايي مناسب ميدان به لحاظ موقعيت مرکزي در شهر، مناظر ذهني و عيني مناسب ميدان نام برد. نتايج اين تحقيق مي تواند راهبرد مناسبي براي طراحي ميدان هاي شهري مطلوب در شهرهاي معاصر فراهم کند.