بروز تغییر و تحول در هر پدیده‌ای جزء جدایی‌نشدنی از فرایند تکامل آن پدیده به‌شمار می‌آید. شهر به عنوان پدیدهای که ظرف زندگی جوامع بشری را تشکیل می‌دهد، همواره در معرض تغییر و تحول قرار دارد. این تغییرات می‌تواند زمینه ساز رشد و پیشرفت شهری یا رکود و افت آن گردد. سرعت تغییرات نقش مهمی در مؤثر یا غیر مؤثر بودن آنها دارد. با شتاب گرفتن سرعت شهرنشینی در کشور‌های توسعه یافته و کمتر توسعه یافته، زندگی شهروندان به شدت دستخوش تحولات حاصل از رشد شتابان شهرنشینی شده است. افت نواحی شهری و روبه زوال گذاشتن بسیاری از مناطق شهری، بسیاری از مشکلات اقتصادی، کالبدی، محیطی و اجتماعی را به بار می‌آورد، که به صورت سطوح بالای بیکاری، فقر، محرومیت و آلودگی‌های زیست محیطی نمود می‌یابد. برنامه‌ریزی شهری برای رفع مشکلات ناشی از افت شهری رهیافت‌های متفاوتی را در پیش گرفته است. رهیافت بازآفرینی شهری، از جمله رهیافت‌های جدید در زمینه برنامهریزی شهری برای مقابله با افت شهری و مشکلات ناشی از آن و جلوگیری از تشدید مشکلات آن است. هدف مقاله حاضر، کوشش برای آشنایی با ویژگی‌ها، توانایی‌ها، اصول کلی، زمینه‌های عمل، و فرایند رهیافت بازآفرینی شهری- به طور کلی- و زمینه‌سازی شرایط بهکارگیری رهیافت مذکور برای رویارویی با فقر در شهر‌ها به‌عنوان جایگزینی برای رهیافت‌های موجود، و به مثابه رهیافتی جامع در افزایش کیفیت زندگی در نواحی خرد شهری است. در نوشتار حاضر ابتدا سیر مشکلات شهری، از افت و فرسودگی شهری تا فقر شهری به همراه معرفی عوامل ایجادکننده و تشدیدکننده هر یک از آنها بررسی می‌شود و سپس لزوم به‌کارگیری رهیافت جامع بازآفرینی شهری در خصوص رویارویی با فقر شهری تشریح می‌گردد و مراحل فرایند برنامهریزی شهری حاصل از به‌کارگیری رهیافت مذکور برای افزایش کیفیت زندگی در نواحی شهری از طریق رویارویی با فقر در شهرها شرح داد.