ایران شهرساز
یکصد و چهارمین گفتمان هنر و معماری انجمن مفاخر معماری ایران - نسخه‌ی قابل چاپ

+- ایران شهرساز (https://www.iranshahrsaz.com)
+-- انجمن: چیدمان قدیمی ایران شهرساز (رایگان) (https://www.iranshahrsaz.com/forumdisplay.php?fid=1591)
+--- انجمن: تالار ویژه سایت ایران شهرساز (رایگان) (https://www.iranshahrsaz.com/forumdisplay.php?fid=1)
+---- انجمن: همایش ها و فراخوان ها (https://www.iranshahrsaz.com/forumdisplay.php?fid=581)
+---- موضوع: یکصد و چهارمین گفتمان هنر و معماری انجمن مفاخر معماری ایران (/showthread.php?tid=17468)



یکصد و چهارمین گفتمان هنر و معماری انجمن مفاخر معماری ایران - sara0111 - ۱۳۹۲-۸-۱۳

یکصد و چهارمین گفتمان هنر و معماری انجمن مفاخر معماری ایران
پیش درآمدی بر هم اندیشی به بهانه سه تجربه
پیشرفت سريع تکنولوژی دیجيتال در عصر حاضر و امکانات فراوان دسترسی راه دور به اقوام ديگر و 'ياران ديرينه و جديد و ناشناخته'، دسترسی آسان به منابع مرجع و کارهای ديگران به خصوص از جانب دانشجويان و پژوهشگران، امروزه ناهنجاريهای زيادی را نيز در رابطه انسان ها به وجود آورده است.
نسل جوان در جستجوی دنيايی متفاوت و ارتباطاتی از نوع ديگر با دنيای امروز و 'هميشه روی خط' و 'نسل قبلی' خسته از مرور خاطرات خود در ذهن و حافظه ای که هر آن ميآيد و ميرود و ناتوان از ايجاد ارتباط با نسل جوان.
نسل جوان مدام در حال ثبت تاريخ روز خود در دنيای مجازی و 'نسل من' هراسان از فراموشی و در فکر ثبت تاريخ شفاهی و امان از نسل جوان که بخواهد و بفهمد که تاريخ شفاهی مرا چگونه بنويسد.
من که ابزار جديد، مدتهاست وسيله کارم بوده، همواره سعی در ايجاد پلی نموده ام بين اين دو نسل. 'مسير شکل گيری کارهايم' نيز شاهد اين گفتار است و به بهانه سه تجربه، آن را نقد خواهم کرد.
دانشگاه، آغاز حرفه، دوران حرفه، پايان حرفه و 'روايت ديگران از من' در دوران زندگی ' نسل من'، هيچ کدام مسير طبيعی نداشته، از قبل برنامه ريزی نشده و اکثرا' اتفاقی بوده و راوی اتفاقات.
معماری را دوست داشتم ولی دانشگاه رفتنم را من انتخاب نکردم، 'با اينکه دلم همين را ميخواست که شد'، جای ديگر نشد و من به ايتاليا رفتم.
'آغاز حرفه' معلوم نبود چون دانشجو بودم و کار حرفه ای مي کردم.
دوران حرفه اصلا' برنامه ای نداشت و من در شرايط سياسی- اجتماعی دوران خودم، ريگی بودم که 'اتفاقی' در کناری لنگر ميانداختم.
پايان حرفه را نيز من انتخاب نکردم که حرفه من پايان ندارد و اين مرحله ايست که 'جبر تاريخ زمان ما' و شايد، 'با بی خردی' چنين خواست.
و 'روايت ديگران' از من، زمانيست که من در آن نقشی ندارم و راوی با خواست و توان خود، سعی در ثبت آن خواهد داشت.
اين افکار پراکنده مرا برآن داشت تا بخشی از آنچه در آن نقش داشتم و کسی نميتوانست مرا از آن محروم نمايد و دوستش داشتم و دارم و آن حرفه من بوده و هست را به 'بهانه سه تجربه' از آنچه از ايتاليا و الجزاِير و ايران، به خاطر دارم و سعی در خوش آيند نمودن آن را نيز دارم، عنوان نمايم و برگزيده ای از آن را ارايه کنم.
و شايد اين حرکت 'پيامی' نيز داشته باشد برای تمام عزيزانی که تجربيات خود را کوچک دانسته و روايتش را در دل محبوس می دارند.
یکصد و چهارمین گفتمان هنر و معماری اختصاص دارد به واگویه های دکتر داریوش زمانی، از سه تجربه، که به همت موسسه تاریخ شفاهی معماری و شهرسازی اندیشه معاصر صورت می گیرد و با نمایش فیلم همراه است.
زمان: چهارشنبه ۱۵ آبان ماه ۱۳۹۲ از ساعت ۱۶ الی ۱۹
مکان: موزه هنرهای دینی امام علی(ع )- خیابان ولیعصر- چهارراه نیایش- بلوار اسفندیار-شماره ۳۵
کتاب راس ساعت ۱۶ توزیع می گردد