هدف از این مقاله بررسی نظری جایگاه گروه های اجتماعی ¬(زنان، کودکان، جوانان و سالمندان)¬ در فرآیند نوسازی بافت‌های فرسوده است. این مطالعه با بررسی پیشینه‌ها، تجربیات داخلی و خارجی موضوع، اقدام به استخراج مهم‌ترین یافته‌های نظری و کاربردی مشارکت هر یک از گروه‌های چهارگانه فوق کرده است. در این مطالعه سعی شده است ضمن واکاوی رویکردهای مربوط به نوسازی شهری، رویکردهای مداخله در بافت‌های فرسوده (مانند فرهنگ‌گرایی، ترقی‌گرایی، مکتب اکولوژیک، سازمندگرایی، کارکردگرایی، انسان‌گرایی، نئوکلاسیک یا خردگرایی، ساختارگرایان، زیبایی‌شناسایی، مدرنیسم، پست‌مدرنیسم) و نظریه‌های کاربردی‌ شری آرنشتاین، نظریه میانجی‌گری، نظریه دیوید درایسکل، الگوی توزیع قدرت در فرآیند نوسازی، مدل مشارکت اجتماع محلی یاپ، نردبان مشارکت ویلکاکس، پنجره جوهری منطبق شده توسط هونگ، ماتریس قدرت ذینفعان هارت و الگوی اسکینر در مورد نقش گروه های اجتماع محلی در برنامه‌های نوسازی که کمتر مورد استفاده محققان در پژوهش‌های کمی و کیفی قرار گرفته را بررسی نموده است. همچنین به منظور دست یافتن به الگویی مناسب جهت استفاده از توان همه گروههای اجتماعی، نهادهای مدنی و سازمانهای متولی مدل مفهومی بومی شده مداخله و مشارکت فراگیر در نوسازی شهری استفاده شده تا الگوی واقع بینانه جهت جامعه محلی منسجم، مشارکت پذیر و پایدار طراحی شود. بر اساس این مدل ماهیت و معنای مشارکت هر یک از گروه‌ها در نوسازی بافت فرسوده بر اساس شاخص هایی چون ویژگیهای فردی، قدرت در ساختار خانواده و اجتماع، میزان سرمایه اجتماعی و فرهنگی و توانایی‌های فردی و اجتماعی خود به‌طور بالفعل و بالقوه می‌توانند واجد نقش‌هایی در فرآیند نوسازی محلات بافت فرسوده شوند.