درآمدي بر حکمروايي خوب شهري – رويکردي تحليلي.pdf

با پيش بيني استقرار بيش از 66 درصد جمعيت جهان در شهرها تا سال 2020 ميلادي، جهان در حال تبديل به جهاني شهري است. از اين رو مديريت شهري در آينده به طور اعم و در قرن بيست و يکم به طور اخص، درگير نوعي چالش خواهد بود؛ چالشي که خود تابعي از تغيير و تحولات فناورانه، جمعيتي، اقتصادي و سياسي و بين المللي محسوب ميگردد. شدت يافتن روزافزون مقياس و گستردگي و نيز پيچيدگي مسايل شهرها و همچنين آشکار شدن بي كفايتي سيستم هاي سنتي بوروكراتيك و تصميم گيري بالا به پايين، سبب شده است گرايشي به سوي سيستم هايي به وجود آيد كه در آن تصميمات بزرگ و كوچك با اشتراك بين صاحبان منافع شهري اتخاذ شوند. مراکز علمي و تحقيقاتي و سازمان هاي بين المللي توسعه در طي چند دهه اخير با تشديد مسايل حوزه مديريت شهري و در پي تحقق پايداري در مديريت شهري به چاره جويي پرداخته و به دنبال مطرح شدن ديدگاه و تئوري توسعه پايدار، شهر انسان گرا هستند و در زمان حاضر رويکرد «حکمروايي خوب شهري» را به عنوان اثربخش ترين، کم هزينه ترين و پايدارترين شيوه اعمال مديريت معرفي نموده اند. هدف از نوشتار حاضر؛ بررسي و تحليل مفاهيم و اصول مرتبط با حکمروايي خوب شهري و بررسي نمونه اي از تجارب داخلي مرتبط با اين رويکرد و تاكيد بر اين نكته است كه با وجود ساختاري شدن پاره اي از مشکلات مديريت شهري در ايران؛ تبيين صحيح، نهادينه سازي و نگاه راهبردي به موضوع «حکمروايي خوب شهري»، کمک ميکند تا مديريت پايدار شهري به سرعت و اميدواري بيشتري در شهرهاي ايران شکل گيرد.