هنگ کنگ، شهری است که در بیشتر مساحت آن زمین‌های شیب‌دار وجود دارد. با توجه به این وضعیت است که زیرساخت های پیچیده ای از قطار و پله برقی برای حرکت پیاده وجود دارد. که بیش از 50 درصد از زمین‌های این شهر را بخود اختصاص داده است. مناطق و زمین‌های باقیمانده نیز با آسمان‌خراشهای جدا از هم، احاطه شده که وسايط نقلیه و عابر پیاده نیز در مابین آنها جریان دارند.
طراحان این پروژه جاستینا کراکیویز ، جف چنگ و جان کاوو معتقدند که هنگ‌کنگ دیگر به آسمانخراش دیگر نیاز ندارد بلکه به ساختمانی نیاز است که فضاهای عمومی شهری را برای منطقه‌ای که یکی از شلوغ ترین مناطق جهان است در اختیار شهروندان قرار دهد. این منطقه که با عنوان خلیج inhabitants causeway شناخته میشود، به یک پارک عمومی بزرگ در شرق و یک شریان ترافیکی اصلی در شمال محدود می‌شود. دروازه ورودی به بندرگاه کِراس هم در این ناحیه واقع شده است. روزانه ، حرکت میلیمتری در ترافیک سنگین و ثابت این منطقه سبب ایجاد آلودگی هوائی و آلودگی صوتی در این ناحیه شده و حتی اکثر اوقات این ترافیک به خیابان های مجاور هم کشیده و سبب از بین بردن آرامش همسایگان میشود.
تنها راه دسترسی به جلوی بندرگاه، از میان تونلی است که برای دسترسی عابران پیاده تعبیه شده است. و اینیعنی طراحی اسکله با ساختار طراحانه و زیباشناختی بسیار. طراحان پروژه به این نتیجه رسیدند که طرحشان میتواند برای شهر تعداد زیادی از فضاهای عمومی، فضاهای مسکونی و دفاتر اداری را مهیا کند. این طرح پیشنهادی در فاز های مختلف طراحی شده است و در طی سالیان متمادی قابل توسعه خواهد بود. این طرح میتواند، به عنوان طرحی برای احیای بندرگاه محسوب گردد که میتواند دوباره روح زندگی را به این منطقه از هنگ کنگ بازگرداند.