کاراکاس

کاراکاس پایتخت کشور ونزوئلا است. این کشور در محدوده کشورهای امریکای لاتین واقع است.

کاراکاس در شمال این کشور در امتداد پستی و بلندی‌های دره کوهستانی تنگ واقع در رشته‌کوه ساحلی ونزوئلا (کوردیلرا دلا کوستا) واقع شده‌است. دره دارای هوایی بهاری است و منطقه شهری دره کاراکاس دارای ارتفاعی حدود ۲٬۵۰۰ و ۳٬۰۰۰ پا (۷۶۰ و ۹۱۰ متر) از سطح دریاست. این دره در مجاورت دریای کارائیب واقع است، و توسط رشته کوه پرشیب (سرو ال آویلا) که با ارتفاعی بیش از ۷۴۰۰ پا (۲۲۰۰ متر) در امتداد جنوبی تپه‌ها و رشته‌کوه‌ها واقع شده از ساحل جدا می‌شود. در سال ۲۰۰۵ برآورد جمعیت این مرکز تاریخی کاراکاس، که به نام ناحیه لیبرتادور شهرت دارد، ۱/۲ میلیون نفر بوده‌است.[۱].

در همان سال، برآورد جمعیت منطقه پایتختی رسمی [۲] ۳/۳ میلیون نفر بود. [۳]. «ناحیه پایتخت» نام منطقه اصلی کاراکاس است، که بخشی از ایالت می‌راندا را پوشش می‌دهد. جمعیت کاراکاس (جمعیت‌نگاری شهری) (کاراکاس بزرگ، از جمله شهرهای همجوار ناحیه پایتخت) حدودا ۷/۴ میلیون نفر است. [۴]



تاریخچه
بیش از پانصد سال پیش، ساکنان این منطقه را قبایل بومی صلح‌طلب تشکیل می‌دادند و در آن زمان کاراکاسی وجود نداشت. سالها بعد و در سال ۱۵۶۲، فرانکو فاجاردو، یک مهاجرنشین اسپانیایی مزرعه‌ای در این ناحیه بنا نهاد. اقامت فاجاردو در این دره چندان دوام نیاورد، و بومیانی که به سرزمین پر از گل خود بازگشتند وی را از این منطقه بیرون راندند. این آخرین طغیان بومیان بود، چرا که در ۲۵ ژوئیه ۱۵۶۷ دیگو د لوسادا، کاپیتان اسپانیایی بنای شهر سنت جیمز بزرگ|سانتیاگو دلئون دکاراکاس را بنا نهاد، و منطقه بومی‌نشین کاتوچاکائو تحت نفوذ مهاجرنشینان تبدیل به شهر جدید کاراکاس شد.

کشت کاکائو منجر به رشد بیش از پیش شهر شد که تبدیل به مرکز استان ونزوئلا شد. در سال ۱۵۷۷، کاراکاس همچنان به رشد افقی خود ادامه داد؛ علفزار تازه با خانه‌هایی که در آن ساخته شده بود، به همراه حیاط‌ها و راهروهای آن ... این فضایی بود که شهر به همراه ارکیده‌های دورگه و پنجره‌های آهنین نصب شده بر پس زمینه پارچه و خزه و خواب نیمروزه در طول سال‌های تجارت قهوه و کاکائو داشت.

تلاش خوزه ماریا اسپانا و مانوئل خوال برای بر پا کردن انقلاب و کسب استقلال در ۱۳ ژوئیه ۱۷۹۷ سرکوب شد.اما عقاید ورای انقلاب فرانسه و جنگ‌های استقلال آمریکا مردم را برانگیخت، و در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ اعلامیه استقلال در کاراکاس امضا شد.این شهر محل تولد دو تن از مهم‌ترین شخصیت‌های آمریکای لاتین بود:فرانچسکو د می‌راندا و ""ال لیبرتادور"" سیمون بولیوار.زلزله‌ای در ۲۶ مارس ۱۸۱۲ کاراکاس را تخریب کرد و مقامات شهر این زلزله را مجازات الهی برای عصیان در برابر پادشاهی اسپانیا در حین جنگ استقلال ونزوئلا قلمداد کردند. این دره تبدیل به گورستانی شد، و جنگ تا ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱ یعنی زمانی که بولیوار در کارابوبو پیروزی سرنوشت‌سازی بر سلطنت‌طلبان به دست آورد ادامه یافت.

با رشد مستمر اقتصاد ونزوئلای نفت‌خیز در قرن بیستم، کاراکاس تبدیل به یکی از مراکز اقتصادی مهم آمریکای لاتین شد، و نیز این شهر تبدیل به مرکز اصلی روابط اروپا و آمریکای جنوبی شد. در طول دهه ۵۰ کاراکاس برنامه مدرنیزاسیون گسترده‌ای را آغاز کرد که این برنامه در طول دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نیز ادامه یافت. در این دوره کارلوس رائول ویلانوئوا، معمار نوگرا بنای یونیورسیداد سنترال د ونزوئلا را بنا نهاد که این بنا در حال حاضر توسط یونسکو یکی از آثار ملی ونزوئلا نامگذاری شده‌است. ویلانوئوا نیز به ال سیلنسیو پیوست و چندین منطقه مسکونی کارگری ( ۲۳ دی انرو، سیمون رودریگز) و نیز نواحی مسکونی طبقه متوسط جدیدی (بلو مونته، لوس پالوس گرندز، چوائو، کافه تال، و غیره) در این دره احداث شد و مرزهای آن را به سمت شرق و جنوب شرقی گسترش داد؛ بزرگراهی که کاراکاس را به فرودگاه اصلی کشور (مایکوئشیا) و بندر اصلی کشور (لا گوئایرا) متصل می‌کرد و دارای تونل‌ها و پلهای بسیاری بود، به همراه دیگر آزادراه‌های داخل شهر، و ساختمان‌های دولتی (مرکز سیمون بولیوار) نیز از دیگر عوامل مهم تحول شهر به شمار می‌رفت. در ۱۷ اکتبر ۲۰۰۴، یکی از برجهای مجموعه پارک مرکزی آتش گرفت. تغییر در ساختار اقتصادی کشور، که اکنون وابسته به نفت است، و رشد سریع کاراکاس این شهر را تبدیل به عامل جذب جوامع روستایی کرد که این جوامع با مهاجرت بدون برنامه خود به شهر اقدام به ساخت مناطق فقیرنشین در اطراف دره کاراکاس کردند. امروزه در سال ۲۰۰۶ بر اساس آمار رسمی دست کم نیمی از جمعیت شهر در مناطق فقیرنشین ساکنند.

مجتمع فرهنگی ترزا کارنو
مجتمع فرهنگی ترزا کارنو، یا تئاتر ترزا کارنو، یکی از مهم‌ترین سالن‌های تئاتر شهر کاراکاس و ونزوئلاست، که در آن کنسرت‌های نمادین و مردم‌پسند، اپرا، رقص باله و تئاتر برگزار می‌شود. این سالن در ناحیه فرهنگی شهر و در نزدیکی بنای موزه، پارک کائوبوس و آتنی کاراکاس واقع شده‌است. این مجتمع به دو بخش تقسیم می‌شود: «خوزه فیلیکس ریباس» و «ریو ریان». این بنا در زمینی به مساحت ۲۲ هزار متر مربع احداث شده‌است. نام این سالن برگرفته از نام ترسا کارنو پیانیست مشهور است.

موزه هنر دوران استعمار
باغ‌های گرداگرد این موزه نیز به اندازه دورن آن اغواگر است. این موزه در یک خانه بزرگ و با شکوه ییلاقی که به کوئینتا آنائوکو شهرت دارد، و توسط فضای سبز زیبایی احاطه شده احداث شده‌است. درون خانه اتاق‌هایی که با وسواس تمام مرمت شده قرار دارد، این اتاق‌ها از آثار هنری، مبلمان و لوازم و بسیاری دیگر از صنایع دستی که با دقت خاصی گزینش شده انباشته شده‌است.

کوئینتا در زمان ساخت خود یعنی در سال ۱۷۹۷، در خارج از شهر تاریخی واقع بود، اما امروزه این خانه تبدیل به واحه‌ای شده‌است که در دل نواحی حومه سن برنادینو واقع است. چنانچه صبح یکشنبه به این مکان قدم بگذارید ممکن است با کنسرتی مواجه شوید که در اتاق‌هایی که زمانی اصطبل این ساختمان بوده برگزار می‌شود.

اماکن مذهبی

* کلیسای جامع کاراکاس
* Basílica Menor de Santa Capilla
* Sinagoga Tiferet Israel en Maripérez
* Mezquita Ibrahim Al-Ibrahim
* Iglesia San Francisco
* Iglesia Santa Rosalía de Palermo
* Basílica Santa Teresa
* Iglesia Rumana Ortodoxa de San Constantino y Santa Elena
* Iglesia Nuestra Señora de Altagracia


مناطق دیدنی و پارکها

* پلازا اولیری
* پلازا ونزوئلا/پاسئو کولون
* پلازا بولیوار
* پلازا فرانسیکا (کاراکاس)
* پلازا لاایندیا
* پلازا د لوس موسئوس
* پلازا لاکاستلانا
* پلازا آندرس الوی بلانکو
* پلازا ال ونزوئلانو
* پارک دل است «رومولو بتانکورت»
* پارک دل اوسته: "جوویتو ویلالبا
* پارک لوس کائوبوس
* پارک لوس کوروس
* پارک آریستاید روجاس
* پارک وینیسیو آدامز
* پارک آروفلو
* پارک کوئوا دل ایندیو
* پارک جانورشناسی د کاریکوئائو
* پارک جانورشناسی ال پینار
* پارک مانوئل سان
* پارک ماراکائیبو
* پارک سانز
* پارک جانورشناسی د کونتاکتو «اکسپانزو»
* جاردین بوتانیکو د کاراکاس
* Jardines de las Universidades: Simón Bolívar y Central de Venezuela
* Paseo Los Próceres
* Paseo El Calvario
* پارک ملی ال آویلا
* Cerro el Volcán
* پارک ملی ماکارائو
* Zona de Protección del Litoral Central
* Zona de Protección del Área Metropolitana de Caracas
* Zona de Protección “El Algodonal”


رستوران پرسپولیس

در کاراکاس ایرانیان زیادی زندگی می کنند که همین دلیل باعث به وجود آمدن اماکن زیادی برای ایرانیان، به خصوص از مهمترین آن‌ها رستوران پرسپولیس می باشد. رستوران پرسپولیس، به مدیریت آقای نقره، علاوه بر موفقیت و جذب ایرانیان، توانسته عده ای از ونزوئلایی را نیز جذب خود کند. رستوران پرسپولیس به سبک معماری ایرانی ساخته شده و تمام غذاهای آن ایرانیست.



منابع

1. ↑ Population projection by state
2. ↑ Gobierno en Linea: Distrito Capital
3. ↑ United Nations World Urbanization Prospects report
4. ↑ citypopulation.de
5. ↑ «تاریخچه و موقعیت جغرافیایی دره»، نوشته «موریس ویسنتال»، مقاله‌ای برگرفته از کتاب «کاراکاس»، تاریخ انتشار ۱۹۸۱.