تهران ـ شمال؛ آزادراهی كه افتتاح نمی‌شود!

تهران ـ شمال؛ آزادراهی كه افتتاح نمی‌شود!

درباره قطعه چهارم این آزادراه وعده‌ داده شد كه تا پایان سال 90 به بهره‌برداری برسد. اما به‌رغم وعده ‌داده شده، مسوولان در زمستان اعلام كردند كه به دلیل سرمای زودرس، كوهستانی بودن منطقه و رانش زمین در این قطعه، افتتاح آن در سال 90 ممكن نیست.

"تاكنون آزادراه تهران - شمال در قطعه چهارم، 90 درصد پیشرفت فیزیكی داشته و فقط آسفالت آن مانده است تا این بخش امسال افتتاح شود." این اظهارنظر یك مقام مسئول در وزارت راه و بیانگر آخرین وضعیت بزرگراهی ست كه قرار بود قطعه چهارم آن پس از سالها تا پیش از پایان سال 90 افتتاح شود ... اما نشد.

به گفته معاون وزیر راه و شهرسازی زمان افتتاح قطعه چهارم آزادراه تهران- ‌شمال كه از آرزوهای دیرینه مردم برای سفری ایمن به شمال كشور به شمار می‌رود، امسال خواهد بود.

احمد صادقی - معاون وزیر راه و رییس شركت ساخت و توسعه زیربناهای حمل و نقل كشور - در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، با اعلام پیشرفت فیزیكی 90 درصدی قطعه چهارم آزادراه تهران - شمال، خاطرنشان كرد: در قطعه یك این بزرگراه نیز شاهد پیشرفت 40 درصدی هستیم.

كلنگ پروژه آزادراه تهران ـ شمال در سال 75 به زمین زده شده تا تمام وزرای منصوب شده در وزارت راه با وعده افتتاح این پروژه وارد وزارتخانه شوند و بدون تحقق آن كرسی وزارت را به دیگری بسپارند. در ادامه این نهضت وزیر راه و شهرسازی دولت دهم نیز چندی ‌پیش اعلام كرد كه این پروژه تا پایان دولت دهم به پایان می‌رسد.

درباره قطعه چهارم این آزادراه وعده‌ داده شد كه تا پایان سال 90 به بهره‌برداری برسد. اما به‌رغم وعده ‌داده شده، مسوولان در زمستان اعلام كردند كه به دلیل سرمای زودرس، كوهستانی بودن منطقه و رانش زمین در این قطعه، افتتاح آن در سال 90 ممكن نیست تا یك سال دیگر به تعداد سال های در دست احداث بودن این آزاد راه افزوده شود.

بر اساس این گزارش در حالی همچنان وعده‌ها برای افتتاح این آزادراه محقق نمی‌شود كه مطالعات ساخت آن برای نخستین بار با وعده پنج ساله برای ساخت، در سال 1356 به تصویب رسید و هزینه آن طبق نظر فرانسوی‌هایی كه داوطلب اجرای آن بودند تا پایان زمان 10 ساله پس از بهره‌برداری حدود 750 میلیارد ریال برآورد شده بود، اما در نهایت كلنگ آن در سال 1375 به زمین خورد و قرارداد مشاركت با بنیاد مستضعفان با برآورد دو هزار و 500 میلیارد ریال و سهم‌الشراكه وزارت راه به مبلغ 150 میلیارد ریال به صورت مقطوع جهت تملك اراضی به وسیله دولت و بقیه تعهدات و هزینه‌های تكمیل و بهره‌برداری توسط بنیاد منعقد شد.

اما مشكلات متعدد، ساخت و عملیات این پروژه را متوقف كرد و به سال 1382 كشاند؛ به‌طوریكه در آن سال قرارداد ساخت منطقه یك این آزادراه با یك شركت چینی به مبلغ 245 میلیون دلار امضا شد، اما به دلیل بروز مشكل در باز كردن اعتبار اسنادی (LC) توسط ایران، نارضایتی از مدیریت شركت چینی، تملك اراضی، موافقت بیمه چین و بسیاری از عوامل دیگر به تعویق افتاد و عملا اعتبار اسنادی آن تا اواخر سال 1385 باز نشده بود كه به دلیل گذشت مدت زمان طولانی و مقطوع بودن قرارداد، پیمانكاران چینی خواستار تغییر و افزایش قیمت تا 790 میلیون دلار شدند و مجددا با 400 میلیون دلار دوباره با شركت جدید چینی قرارداد امضا و مقرر شد به مدت سه سال منطقه یك این آزادراه به طول 32 كیلومتر (كن تا دوآب شهرستانك) تحویل داده شود.

و حال، پس از گذشت دو دهه وقتی چنین وعده‌هایی عملی نشوند بی‌اعتمادی مردم را درپی دارند و از آنجایی‌ ه این پروژه برای سرعت 80 كیلومتر در ساعت جوابگو نخواهد بود، ممكن است در صورت طولانی‌تر شدن زمان اجرا توجیه خود را از دست بدهد.