۱۳۹۰-۱-۱۲، ۱۱:۱۷ صبح
چکیده: فضاهاي باز شهري يكي از ملزومات زندگي در شهرها مي باشند،كه گاهي اوقات بي توجه به معلولان به عنوان بخش عظيمي از جامعه شكل گرفته اند،و زماني به اين مسأله توجه مي شود كه ديگر ايجاد شرايط مورد نياز آن ها،به سادگي ميسر نمي باشد.در اين زمان يكي از بهترين راه ها شايد پرداختن به فضاهاي پنهان شهري باشد تا پيش از احيا و بازيابي آن ها و در مرحله طراحي با رعايت معيارها و ضوابط مورد نياز امكان استفاده معلولان از آن ها فراهم گردد.فضاهايي كه در انتظار تعريض خيابان مجاورشان هستند يكي از اين گونه فضاها مي باشند،كه با مناسب سازي آن ها مي توان اين مسأله را به صورت پتانسيلي در خدمت شهر و شهروندان (اعم از سالم و معلول) ديد و نه مشكلي براي خيابان و جداره هاي آن.متأسفانه تا كنون اين فضاهاي خرد غالباً به دست فراموشي سپرده شده اند و بدون استفاده رها گرديده اند و در صورتي كه توجه جدي به اين فضاها و مناسب سازي آن ها نگردد، اين فرصت نيز از دست خواهد رفت.
اگر چه هدف ابتدايي پژوهش همانطور كه از عنوان آن برمي آيد احيا و مناسب سازي فضاهاي در حال انتظار مي باشد،كه اين مسأله در درجه اول نيازمند بررسي و تحقيقي بر روي اين فضاها و سپس تعيين راهبردها و راهكارهايي جهت مناسب سازي آن ها است،اما هدف غايي پژوهش ايجاد زمينه اي براي حضور بيشتر معلولان در سطح جامعه و برقراري ارتباط بين آن ها و ديگر شهروندان از يك سو و ايجاد تعلق خاطر به شهر و فضاهاي شهري براي آن ها مي باشد.اين تحقيق تثبيتي سعي دارد ضمن جلب توجه مسؤولان و متخصصان به فضاهاي در حال انتظار به قابليت اين فضاها به صورت بستري مناسب براي حضور معلولان در بطن جامعه تأكيد ورزد.
روش مورد استفاده در اين پژوهش ، نظام چند سطحي طراحي شهري مي باشد كه شامل حوزه راهبردي (شهر مشهد)،حوزه محلي (خيابان آبكوه)، حوزه طراحي (فضاي در حال انتظار) است و عمده اطلاعات نيز از روشهاي ميداني و خصوصاً مشاهده و مصاحبه گردآوري شده اند.
پس از شناخت بهتر فضاهاي درحال انتظار نتايج جالبي از ويژگي هاي آن ها بدست آمد كه ازآن
جمله مي توان به موقعيت مكاني مناسب اين فضاها كه عموماً در بافت هاي مركزي شهرها مي باشند، موقتي و غير دائم بودن آن ها و نيز تنوع و پويايي و تغيير نقش و چهره آن ها در ساعات و زمان هاي مختلف اشاره كرد.
براي اين كه امكان استفاده گسترده تر از نتايج پژوهش بوجود آيد ، ابتدا ويژگي هاو نتايج عام
مطرح مي گردند و سپس گزارشي از مطالعه و بررسي خيابان آبكوه مشهد به عنوان نمونه مطالعاتي ارائه مي شود.
اگر چه هدف ابتدايي پژوهش همانطور كه از عنوان آن برمي آيد احيا و مناسب سازي فضاهاي در حال انتظار مي باشد،كه اين مسأله در درجه اول نيازمند بررسي و تحقيقي بر روي اين فضاها و سپس تعيين راهبردها و راهكارهايي جهت مناسب سازي آن ها است،اما هدف غايي پژوهش ايجاد زمينه اي براي حضور بيشتر معلولان در سطح جامعه و برقراري ارتباط بين آن ها و ديگر شهروندان از يك سو و ايجاد تعلق خاطر به شهر و فضاهاي شهري براي آن ها مي باشد.اين تحقيق تثبيتي سعي دارد ضمن جلب توجه مسؤولان و متخصصان به فضاهاي در حال انتظار به قابليت اين فضاها به صورت بستري مناسب براي حضور معلولان در بطن جامعه تأكيد ورزد.
روش مورد استفاده در اين پژوهش ، نظام چند سطحي طراحي شهري مي باشد كه شامل حوزه راهبردي (شهر مشهد)،حوزه محلي (خيابان آبكوه)، حوزه طراحي (فضاي در حال انتظار) است و عمده اطلاعات نيز از روشهاي ميداني و خصوصاً مشاهده و مصاحبه گردآوري شده اند.
پس از شناخت بهتر فضاهاي درحال انتظار نتايج جالبي از ويژگي هاي آن ها بدست آمد كه ازآن
جمله مي توان به موقعيت مكاني مناسب اين فضاها كه عموماً در بافت هاي مركزي شهرها مي باشند، موقتي و غير دائم بودن آن ها و نيز تنوع و پويايي و تغيير نقش و چهره آن ها در ساعات و زمان هاي مختلف اشاره كرد.
براي اين كه امكان استفاده گسترده تر از نتايج پژوهش بوجود آيد ، ابتدا ويژگي هاو نتايج عام
مطرح مي گردند و سپس گزارشي از مطالعه و بررسي خيابان آبكوه مشهد به عنوان نمونه مطالعاتي ارائه مي شود.
دریافت متن کامل مقاله [ دریافت فایل ]
منم شهرسازی که می سازمت ، چو ایران جدم کوروش
