۱۳۹۳-۴-۲۳، ۰۷:۳۰ صبح
نشریه: هنرهای زیبا
شماره: هنرهای زیبا (دوره: ۲۷، )
نویسنده: مهسا شعله
کلیدواژه‌ها : Collective memories, sense of place, memorial roots, city gate, the old city gates of Shiraz. ، خاطره جمعی، حافظه تاریخی، رشته خاطره ای، مکان، دروازه، دروازه های شهر قدیم شیراز.
کلیدواژه‌ها (انگلیسی): Collective memories, sense of place, memorial roots, city gate, the old city gates of Shiraz. , خاطره جمعی، حافظه تاریخی، رشته خاطره ای، مکان، دروازه، دروازه های شهر قدیم شیراز.
چکیده:
در این مقاله سعی بر این است که به تبیین جایگاه دروازه در خاطره جمعی شهر معاصر و ریشه یابی «رشته های خاطره ای» آن پرداخته شود. دروازه ها در شهر قدیم به عنوان مکان های آستانه ای برای عبور و گذار مطرح بوده اند. در شهر امروز با فروریزی حصارها هرچند کالبد دروازه ها تغییر شکل یافته است، اما مکان آنها همواره تداعی کننده خاطره های جمعی شهروندان بوده و می تواند موجد خوانایی شهر و بیان کننده هویت مدنی و برانگیزاننده احساس غرور در مردم شهر گردد. چنین مکان هایی به همگان تعلق دارد، همان طور که در گذشته نیز چنین بوده است و هدف اصلی مرمت و نوسازی آن، باید ایجاد و ارتقاء حس تعلّق به مکان در راستای افزایش حس همبستگی و تعلّق اجتماعی باشد.
به این ترتیب مقاله نخست به دروازه های شهر به عنوان مکان های ویژه نمادین می پردازد و سپس ضمن مروری بر دروازه های شهر قدیم شیراز و ریشه های خاطره ای آنها، قابلیت تعمیم چنین رویکردی به «آستانه» و «قلمرو»ی بافت قدیم در ارتباط با بافت جدید و ایجاد پیوند میان این دو را از طریق تقویت «حس مکان» و پرداختن به «تداوم رشته های خاطره ای» مورد توجه قرار می دهد.
شماره: هنرهای زیبا (دوره: ۲۷، )
نویسنده: مهسا شعله
کلیدواژه‌ها : Collective memories, sense of place, memorial roots, city gate, the old city gates of Shiraz. ، خاطره جمعی، حافظه تاریخی، رشته خاطره ای، مکان، دروازه، دروازه های شهر قدیم شیراز.
کلیدواژه‌ها (انگلیسی): Collective memories, sense of place, memorial roots, city gate, the old city gates of Shiraz. , خاطره جمعی، حافظه تاریخی، رشته خاطره ای، مکان، دروازه، دروازه های شهر قدیم شیراز.
چکیده:
در این مقاله سعی بر این است که به تبیین جایگاه دروازه در خاطره جمعی شهر معاصر و ریشه یابی «رشته های خاطره ای» آن پرداخته شود. دروازه ها در شهر قدیم به عنوان مکان های آستانه ای برای عبور و گذار مطرح بوده اند. در شهر امروز با فروریزی حصارها هرچند کالبد دروازه ها تغییر شکل یافته است، اما مکان آنها همواره تداعی کننده خاطره های جمعی شهروندان بوده و می تواند موجد خوانایی شهر و بیان کننده هویت مدنی و برانگیزاننده احساس غرور در مردم شهر گردد. چنین مکان هایی به همگان تعلق دارد، همان طور که در گذشته نیز چنین بوده است و هدف اصلی مرمت و نوسازی آن، باید ایجاد و ارتقاء حس تعلّق به مکان در راستای افزایش حس همبستگی و تعلّق اجتماعی باشد.
به این ترتیب مقاله نخست به دروازه های شهر به عنوان مکان های ویژه نمادین می پردازد و سپس ضمن مروری بر دروازه های شهر قدیم شیراز و ریشه های خاطره ای آنها، قابلیت تعمیم چنین رویکردی به «آستانه» و «قلمرو»ی بافت قدیم در ارتباط با بافت جدید و ایجاد پیوند میان این دو را از طریق تقویت «حس مکان» و پرداختن به «تداوم رشته های خاطره ای» مورد توجه قرار می دهد.
راه در جهان یکیست و آن راه ، راستی ست.
