شهرداران آمریکا چگونه با بحران اقتصادی مواجه شدند؟
تولید ناخالص شهری (GMP) شهر بزرگ نیویورک - که کل تولید انواع مختلف کالاها و خدمات تولیدی موجود در منطقه را شامل میشود، بیشتر از تولید ناخالص داخلی (GDP) همه کشورهای جهان به استثنای 12 کشور است.
«تولید ناخالص شهری (GMP) شهر بزرگ نیویورک - که کل تولید انواع مختلف کالاها و خدمات تولیدی موجود در منطقه را شامل میشود، بیشتر از تولید ناخالص داخلی (GDP) همه کشورهای جهان به استثنای 12 کشور است.» واقعا چه کسی میتوانست حدس بزند که تولید ناخالص شهری «جکسونویلِ فلوریدا» از تولید ناخالص داخلی سوریه بیشتر باشد؟ یا این که بازده اقتصادی «بیتون روژِ لوییزیانا» بیشتر از اروگوئه باشد؟ و یا شهر «مدیسون ویسکانسین» با جمعیت 560000 نفری خود به لحاظ اقتصادی بزرگتر از لیتوانی باشد؟
به گزارش پایگاه خبری شهر الکترونیک، آمار فوق، بخشی از یافته های گزارش اقتصاد شهری ایالات متحده در سال 2011 است که تصویر معمول قدرت اقتصاد امریکا را ترسیم میکند. این گزارش که سالانه توسط شرکت پژوهشی دیدگاههای جهانی IHS برای کنفرانس شهرداران ایالات متحده منتشر شده، فعالیتهای اقتصادی و نحوه اشتغال زایی در 363 منطقه شهری را بررسی و تحلیل کرده است.
گزارش اقتصاد شهری ایالات متحده هر سال بخشی از دستاوردهای موفقیت آمیز شهرداران شهرهای مختلف آمریکا را معرفی میکند و در عین حال چشم اندازی از آنچه در آینده در انتظار این شهرهاست را نیز به تصویر می کشد. مهمتر این که، این گزارش سالانه نه بر اقتصاد ملی و دولتی که بر اقتصاد شهری متمرکز است؛ از آنجا که بیشتر مناطق ایالات متحده به شهرداریهای مستقل و رقابتی تقسیم شده است، انجام چنین کاری چندان هم آسان نیست. بر اساس دادهها شهرهای مرکزی و حومه آنها دارای اقتصادهای خودمحوریاند که مولد است و قابلیت رقابت در سطح جهانی را دارد. این وضعیت به مردم یادآور می شود که «فرصتها و راهحل ها از خود شهرها شروع میشود».
گزارش مذکور همچنین نشان میدهد که از زمان آغاز رکود اقتصادی در سال 2007 تنها حدود یک چهارم مناطق شهری در آمریکا شاهد کاهش واقعی تولید ناخالص شهری بودهاند. تولید اقتصادی در بقیه مناطق افزایش یافته است و در فاصله سال های سال 2000 تا تا پایان 2010 اقتصاد، به جز در دو منطقه، در تمامی 363 منطقه شهری ایالات متحده رشد داشته است. با این حال، افزایش تولید اقتصادی به معنای ایجاد مشاغل بیشتر نیست.
گزارش اقتصاد شهری ایالات متحده در سال 2011 نکته جدیدی در این زمینه را ارائه کرد: پیشبینی زمانِ بهبود وضعیت اشتغال به تفکیک مناطق شهری آمریکا و بازگشت آن به سطوح پیش از رکود. این خبر برای بسیاری از مناطق شهری خبری جدی و شاید نا امید کننده بود. در این گزارش آمده است: «حدود نیمی از شهرنشینان با تحمل مشقات بسیار در طول دهه اخیر که مشخصه بارز آن از دست دادن شغل و کسادی فزاینده بازار کار بوده است، با روند کند بهبود در وضعیت اشتغال مواجهه خواهند شد.» در این مطالعه تخمین زده شده که 46 منطقه شهری که در دهه گذشته کاهش اشتغال را تجربه کردهاند تا سال 2021 به اوج اشتغال باز نخواهند گشت. به این ترتیب این مناطق در دو دهه پیشِ رو هیچ گونه پیشرفت اقتصادی نخواهند داشت.
پیشبینی این گزارش درباره روند کند بهبود اقتصادی، انتقادات رهبران جوامع بزرگ و کوچک را در پی داشت. استیو هروات، معاون شهردار تولدوِ اوهایو، اظهار داشت که این گزارش «بیشتر بر اقدامات آماری تکیه دارد تا بر آنچه واقعا در شهرها اتفاق افتاده است. هرچند که ما مدت زمانی را برای بهبود وضعیت شهرهایمان نیاز داریم اما این مدت زمان به ده سال نمیرسد.» توبی کوتر، از مدیران شهری بولهدِ آریزونا، نیز مانند دیگر مقامات شهری با نشان دادن اعتماد به نفسی قابل توجه یا شاید با نیم نگاهی به انتخابات آینده، عزمی راسخ از خود نشان داد. وی گفت: «ما دارای آب و هوای مناسب، جو سیاسی مناسب، و موقعیتی مناسب هستیم. اهالی شهر ما میدانند که مقامات شهریمان بی کار ننشسته و کارها را پیش می برند.»
آنتونی فوکس، شهردار شارلوتِ کارولینای شمالی، نیز به همان اندازه مصمم بود. به گفته فوکس « چالشهای در شارلوت بیشتر از هر شهر دیگری در کشور است. اما اراده یکپارچه ما برای غلبه بر موانع پیشرویمان به واقع ما را خاص و متفاوت میکند.»
گزارش سالانه اقتصاد شهری ایالات متحده همچنین وسیلهای است که به واسطه آن اعضای کنفرانس شهرداران ایالات متحده در بحث های مربوط به مسائل ملی شرکت کرده و از این طریق بر سیاستهای دولت فدرال تأثیر میگذارند. در این گزارش آمده با این که اقتصاد ایالات متحده نیازمند طرحی موثق برای کاهش کسری است اما نیاز فوری به ریاضت اقتصادی ندارد. در واقع این بخش از گزارش زخم زبانی روشن است به جمهوریخواهان محافظهکار در کنگره که تنها راهحل کسری بودجه و بدهیهای ملی را قطع خدمات دولتی میدانند.
البته اینها بدین معنی نیست که کنفرانس شهرداران ایالات متحده از همه مخارج دولت فدرال حمایت میکند. در روز انتشار این گزارش سالانه، کنفرانس شهرداران ایالات متحده با تصویب قطعنامهای، از کنگره خواستار پایان سریع جنگ در عراق و افغانستان و صرف هزینه آن برای اولویتهای داخلی شد.در این قطعنامه آمده که 126 میلیارد دلاری که سالانه صرف این جنگها می شود باید برای ایجاد اشتغال، بازسازی زیرساختها، توسعه انرژی پایدار و رسیدگی به دیگر نیازهای داخلی کشور به کار برده شود.
به گفته آنتونیو ویلارایگوسا، شهردار لس آنجلس،«صرف پول برای ساخت پل در قندهار و بغداد به جای بالتیمور و کنزاس حماقت است.» در ایالات متحده هزاران مطالعه در باب اقتصاد انجام شده که بیشتر آنها در هالهای از ابهام پایان یافته است.