۱۳۹۲-۵-۱۴، ۱۱:۴۱ عصر
حبيب فرح
دانشكده هنر و معماري، واحد علوم و تحقيقات، دانشگاه آزاد اسلامي
شهرها، مفاهيم بسيار اساسي نظير «شهرنشيني»، «شهروندي»، «تمدن»، «سياست» و «دمكراسي» را آفريده اند و بايد مكان مناسبي براي زندگي انساني، همراهي با طبيعت، اعتلا، دوام و بقاي نسل هاي آينده، همبستگي جمعي، پيوند اجتماعي و اعتلاي فرهنگي باشند اما، امروزه، براي بسياري از افراد، با «آلودگي»، «تخريب محيط»، «بي نظمي»، «آشوب»، «خشونت» و «گسست اجتماعي» مترادف شده اند. در حالي كه، شهر مكاني است كه در آن متولد مي شويم، رشد مي كنيم، مي آموزيم، كار مي كنيم، سكونت مي گزينيم، تجربه مي كنيم، آرزو مي كنيم، آينده و نسل آينده را مي سازيم، و مراوده اجتماعي داريم. از طرفي، شهرنشيني گذشته ما كه واجد بسياري ويژگي هاي مثبت است، در اثر تغييرات وسيع و سريع اخير، دچار دگرگوني هاي اساسي، خصوصا در مفاهيم شهروندي و شهرنشيني سنتي در كشور ما شد و اصول و ارزشهاي حاكم بر شهرسازي سنتي ما، پيش از آنكه امكان انطباق با شرايط جديد را بيابد، فراموش شد كه بايد دوباره به آنها بها داد. در اين نوشتار، با اين نگرش، برخي مفاهيم كليدي مورد بررسي قرار گرفته است و تلاش شده به مقوله پايداري در متن شهرسازي به شيوه اي بنيادي نگريسته شود. يعني، علاوه بر مقولات محيط زيستي، اكولوژيكي، انرژي در چهار عرصه كلان آموزشي، تمهيدات كالبدي، مديريت و تدوين مقررات و قانونگذاري، رويكرد پايداري با تاكيد بر امر تعادل اجتماعي بررسي و نهايتا، در متن شهرسازي، پيشنهادها و راهكارهايي در جهت پايداري ارايه شود.
