۱۳۹۱-۴-۲۴، ۰۵:۱۸ عصر
ضرورت پیگیری عدالت فضایی در توسعه استان فارس
قرار گیری استان فارس در موقعیت جغرافیایی خاص و گستردگی فضایی آن ضمن برخورداری از جمعیت متناسب و تعدد شهرستان ها توان بالایی برای نیل به توسعه دارد. سیاست های تمرکز گرایانه دولت از بعد از سال های 1342 منجر به تمرکز شدید سرمایه در کانون های خاصی در کشور و بویژه در استان فارس گردیده است. نیل به توسعه تمرکز گرایانه در ایران که با استراتژی قطب رشد همراهی گردید در کنار ورود سرمایه های نفتی به خزانه دولت باعث گردید تا مناطق توانمند تر در جذب و تامین اعتبارات سهم بیشتر سرمایه گذاری های انجام گرفته را به خود اختصاص دهند. در این جهت تمرکز شدید جمعیت و سرمایه در نخست شهر ایران یعنی تهران و سپس در کلانشهرهای منطقه ای از جمله شیراز شکل گرفت. افزایش حجم مهاجرت به شهرهای اصلی کشور همچنان به شکل بارزی وجود داشته و نتیجه حاکی از افزایش تنش ها ، برخورد ها و پدیدار شدن ناهنجاری های اجتماعی و روانی در شهرهای اصلی کشور و آمار بالای جرم در مراکز استانها هستیم. از سوی دیگر کاهش جمعیت در مناطق پیرامونی در نتیجه فقدان فرصت های کار و اشتغال منجر به نابرابری و شکل گیری مناطق توسعه نیافته ، کمتر توسعه یافته و مناطق برخوردار گردیده است. نگاه جدید دولت مبتنی بر عدالت اجتماعی توزیعی سعی بر این دارد تا سرمایه های اقتصادی و فرصت های کار و اشتغال را متناسب با نیاز مناطق و عامل استحقاق توزیع نماید.
استان فارس با دارا بودن شهرستان های متعدد و بیش از 87 شهر در شروع رویکرد جدیدی از توسعه مبتنی بر صنعت قرار دارد، ویژگی خاص صنعت به لحاظ ایجاد سطح بالایی از اشتغال در سایر بخش های اقتصادی جامعه منجر به تغییرات سریع و تداوم دار در روند سطح کیفیت زندگی جامعه می شود. جغرافیای گسترده طبیعی ، جغرافیای گسترده قومی و نژادی، جغرافیای گستره زبانی و مذهبی و توسعه نابرابر در استان طی دهه های اخیر نیازمند نگاهی ویژه به توسعه دراین استان است تا تهدیدهای ناشی از این جغرافیای تفاوت ها را به تکیه گاه قوی برای انسجام ایرانی و اسلامی فراهم نماید.
شناخت و درک روند توسعه گذشته و موجود مناطق برای شناخت و طبقه بندی مناطق بر حسب مقدار توسعه انجام گرفته شده ، نوع جهت توسعه مناطق و مقایسه تطبیقی این امکان را به دولتمردان می دهد تا ضمن شناخت عوامل و توان های داخلی شهرستان ها که منجر به توسعه یافتگی آنها یا عقب ماندگی انها در مسیر توسعه گردیده است را شناسایی نموده و متناسب با توان بومی شهرستان ها سطح توسعه متعادل و عادلانه ای را برنامه ریزی نمایند.
