شهادت حضرت علی(ع)تسلیت باد***یک شب یا هزار ماه***

شهادت مولایمان حضرت علی (ع) تسلیت باد
بانگ شیون بلنداست و گویی این همه ناله را پاسخی نیست.

زمینیان در ماتمند و آسمانیان چشم انتظار و علی چون همیشه مظلوم...

امشب عجب حالی دارد حسن، نمی‌داند از غم فراق پدر بگرید یا بر این وصال ابدی غبطه خورد و حسین همچنان به پدر می‌نگرد ، پدر که غریبانه در بستر جهل کوفیان خفته.

علی را در محراب عشق کشتند ،

فرق عدالت را در شام سیاهی شکافتند و نخواستند آفتاب، ظلمت شب‌هایشان را روشن کند .

علی غریب و تنها، شکوه در چاه می‌کرد، نخلستان‌های کوفه هیچگاه ناله‌های شبانه‌اش را از یاد نخواهد برد .

دل آسمانی‌اش پر بود از عشق خدا و همین عشق او را به عرشیان پیوند می‌زد و امشب عرش را در مقدمش، آذین بسته‌اند

علی رهسپار است و دلها در پی او روان،

او می‌رود و حسرت ابدی جهان را فرا می‌گیرد،

چرا که علی یگانه بود ...
امشب رحمت دوست جاریست، مانند رود، نه! مانند باران، اگر دلتان لرزید، بغضتان ترکید، کسی اینجا محتاج دعاست، اگر یادتان بود باران گرفت دعایی به حال من بیابان کنید

در این شبای عزیز


اگر از دریچه راز به آسمان نیاز نظر کردی،


به قدر یک ستاره مرا هم دعا کن

شهادت حضرت علی (ع)، بزرگ مرد تاریخ بشریت بر تمامی شیعیان تسلیت باد


امشب اين دل، ياد مولا مي‌كند
ليلة‌القدر است و احيا مي‌كند

التماس دعا

علی (ع) تنها مرد تاریخ

و ماه، این مسافر تنها، آواره دشتهای خاموش و خلوت اسمان، آن شب، در نخلستانهای ساکت پیرامون مدینه چشم به راه علی بود، این زندانی تنهای خاک، مهتاب پرشکوه و بلند و زیبای زمین، این در انبوه شیعیانش مجهول، تامگرهمچون هر شب از شهر پلید و از غوغای زشت نفیرها و خور- خورهای مردمی که درپستوی خانه های تنگ و تاریکشان خسبیده اند، ودر خواب نیز آنچه می بینند، همچون بیداری مناظر بوناک و نفرت الود و گندیده شکمشان است، خود را نجات دهد به دامن مهربان و پاک آشنای خود یعنی مهتاب کشد و در زیر سایه های درختان خرما که منتظرند تا علی را در میان خویش گیرند و از چشم بیگانگان و بیهوده ها پوشیده دارند آهسته و آرام و آسوده شب را و ساعتهایی از شب را با تنها یار محرم و صاحب سر و شیعه خاص و علی شناس خویش، چاه ،گفتگو کند،سر پیش او اورد و ازادانه بگرید، بار سنگین دردها و غم ها و حرف ها را که بر سر دلش افتاده است و بیتابش کرده است سبکتر سازد و همچون مرغی چینه دان پر رنجش را در حلقوم چاه، که همچون جوجه گرسنه ای بروی او دهان گشوده است خالی کند، و باز به شهر باز گردد، شهری که دوست و دشمن باز مشت ها و کیسه ها و دامن هاشان را پر از دانه های درد کرده اند تا پیش او بریزند و او همه را برچیند....

آری، چنین است..... علی (ع) چنین زندگی میکند، این "زندگی" علی بوده است.......

این علی است، مردی که دلاوری و بیباکی هماره در آغوش مهیب ترین خطرات، در بحبوحه خونین ترین و مرگبارترین نبردها و در زیر باران تیر و شمشیرهای صفهای انبوه هزارن دشمن بخون تشنه، خود را به سایه او می کشانند و به زیر دامن او پناه می برند و پنهان می شوند و از هراس به قبضه شمشیر دودم و پشت سپر استوار و لجوج او میاویزند، شجاعت همواره در پناه علی پنهان می شود و از خطر مصون است، او مظهر خشم خداوند است، شیر پیروز الله است.

علی از چه میترسد؟چرا چنین سراسیمه است؟ آنکه در صحنه های مرگبار جنگها که از خون پاشیده است و با سرها و دستها و مغزها و شمشیرهای خون آلود شکسته و تیرهای از پهلو و سینه فرو افتاده فرش شده است، همچون شیری خشمگین خود را بر انبوه خصم می زند و همچون تند بادی در صحرای مرگ و هول میوزد، علی که در اغاز جنگ مخوف جمل به فرزندش چنین پند می دهد که: "کوه ها بجنبند و تو منجنب، دندانهایت را بخشم برهم بفشار، تا فرق سرت دم شمشیری که فرو میاید مقاومت کند، نگاهیت را به دوردست ترین نقطه سپاه دشمن بفرست، صفهای نزدیک رامبین و نقاط خطر را نادید انگار...."

علی از مرگ می ترسد؟ او بفرزندش آموخته است که : "همچون گردنبندی برگردن دختری جوان، مرگ برای مرد زیباست". چه شور انگیز و جانبخش است "اینجا نبودن" هنگامیکه تیغه پولادین شمشیری که تیز کرده بودند و به زهر اغشته بودند، در حالیکه ذرات خونین مغزش بدان چسبیده بود از فرقش کشیده شد، نخستین احساسی که در سراسر زندگی در آرزویش بود در خود یافت، پنجه نیرومند و خشنی که همواره قلبش را میفشرد رهایش کرد و نخستین بار از جان فریاد برکشید که: "به پروردگار کعبه سوگندنجات یافتم...." او از چنین پنجه ای که ازدرون به خفغانش کشیده است و در تنهایی به فغانش اورده مینالد و شیعیانش بر زخم سرش میگریند؟

علی از فقر میترسد؟علی به فقر شکوه و افتخار بخشیده است، به فقر غنا و استغناء داده است، روحی را که درزیستن نمی گنجد، دلی را که ازاین دنیا بزرگتر است چه چیز درزندگی و در جهان هست تا به دردش آورد؟

علی از دشمنی ها و دشنام ها می هراسد؟ او که گفت: "آنگاه که من نباشم شکم گنده گلوگشادی شمارا وا میدارد که به من تهمت بزنید و دشنام دهید، دشنامم دهید که برای من زکات است و برای شما نجات"

و اکنون این مرد، تنها در در این صحرا چرا چنین هراسان و نگران است؟ چرا چنین سراسیمه به اطراف می نگرد؟ چرا؟

علی از چه میترسد؟

علی از چه می ترسد؟

علی از چه می نالد؟

این دوپرسشی است که همواره در تاریخ مطرح است و با شگفتی از ان سخن می گویندو دریغا که شیعیان علی نیز هیچکدام آنرا ندانسته ان، هیچکدام.

توجیه و تفسیر برخی از علمای شیعه نیز انچنان زشت است و سطحی که من از یاداوریش نفرت دارم، غالبا " شیعیان می گویند علی از اینکه حقش را در خلافت غصب کردند و محرومش کردند ناله میکند،،، وای که این سخن از زبان شیعیان شنیدنش برای علی چه درد اور است.

علی ازچه میترسد؟

علی از چه مینالد؟

علی در طول چهارده قرن چشم به راه شیعه ای است که بدین سوال پاسخ گوید و هنوز نیافته است و نخواهد یافت.
ودر پایان"""اشنا یعنی همخانه من در دیار تنهایی هم میهن من در سرزمین غربت""""
(برگرفته از کتاب زیبا و محبوب نویسنده دوست داشتنی من دکتر علی شریعتی با نام هبوط در کویر)