۱۳۹۰-۱-۱۸، ۱۲:۱۷ عصر
در روند رو به رشد تولید مصالح ساختمانی در کشور که به کودکی شبیه است که تازه الفبا را یاد گرفته و شیرین زبانی میکند، انگار استانداردسازی را فراموش کردهایم. آمار اداره صنایع استان تهران نشان میدهد که این استان با تمام ساخت و سازهایش، با آن همه برج و پل و ساختمان، از نظر تولید بتن استاندارد به خودکفایی رسیده است. یعنی این قدر بتن استاندارد شده داریم که میتوانیم، با آن در تمام واحدهای تولیدی مصالح غیراستاندارد را گل بگیریم!
با این همه کارگاههای غیرمجاز و تولیدیهای زیر پلهای، به زور بتن غیراستاندارد تولید میکنند و بدون هیچگونه تعهدی به چهار دیواریهایمان میسرانند، اگر نگوییم مسولان دست روی دست گذاشتهاند، باید بگوییم که کم کار بودهاند، باید بگوییم که نظارتها فراموش شده و.... سازمان نظام مهندسی، موسسه استاندارد و شهرداریها در کارند تا ساختمانی که ساخته میشود، مصالح استاندارد داشته باشد ولی هر کدام بهانهای میآورند و خود را از میانه بیرون میکشند، بازرس انجمن صنفی تولیدکنندگان بتن آماده، کارگری را به ما یادآوری میکند که به سلیقه خودش سیمان و ماسه و شن را قاطی میکند و حاصل را نه خودش میشناسد و نه دردی از دردهای ساختمانها دوا میکند.
هنوز این فکر نهادینه نشده که بتن کارخانهساز باید جای این روش بتنسازی نامرغوب را بگیرد. در این جا مهندس علی اصغر کیهانی، ماده ۱۳ قانون تعزیرات حکومتی را به یادم میاندازد که تمام واحدهای تولیدی که محصول تولید میکنند و آن محصول مشمول استاندارد اجباری است، قبل از اینکه محصول خود را به بازار بفرستند، باید گواهینامه کاربرد علامت استاندارد را بگیرند، با این که یک ماده از کتاب قانون است، اما به نظرم خیلی بلند و طولانی است، آیا اجرا شدنی است؟
اما کنترل موسسه استاندارد برای وادار کردن کارخانجات تولید مصالح ساختمانی به استانداردسازی برآوردههایشان، مساله مهمی است، چرا که موسسه استاندارد تنها اهرمی است که میتواند در این زمینه پیش از کاربرد مصالح در چهار دیواریهای مسکونی، بین مصالح استاندارد و غیراستاندارد با مهری، جدایی ابدی بیافکند! ولی موسسه استاندارد هم از کمی اعتبار و نیروی انسانی در رنج است. تعدد حوزههای نظارتی و بالا بودن سطح توقع مدیران، هیچگاه با چند نفر کارشناس و بازرس ارضا نخواهد شد! کمک به سازمانها و ارگانهای ناظر بر امر ساخت و ساز در بالا بردن کیفیت کمک خواهد کرد و این یعنی معتبر شدن سقفها، یعنی سقفهایی برای زندگی!
با این همه کارگاههای غیرمجاز و تولیدیهای زیر پلهای، به زور بتن غیراستاندارد تولید میکنند و بدون هیچگونه تعهدی به چهار دیواریهایمان میسرانند، اگر نگوییم مسولان دست روی دست گذاشتهاند، باید بگوییم که کم کار بودهاند، باید بگوییم که نظارتها فراموش شده و.... سازمان نظام مهندسی، موسسه استاندارد و شهرداریها در کارند تا ساختمانی که ساخته میشود، مصالح استاندارد داشته باشد ولی هر کدام بهانهای میآورند و خود را از میانه بیرون میکشند، بازرس انجمن صنفی تولیدکنندگان بتن آماده، کارگری را به ما یادآوری میکند که به سلیقه خودش سیمان و ماسه و شن را قاطی میکند و حاصل را نه خودش میشناسد و نه دردی از دردهای ساختمانها دوا میکند.
هنوز این فکر نهادینه نشده که بتن کارخانهساز باید جای این روش بتنسازی نامرغوب را بگیرد. در این جا مهندس علی اصغر کیهانی، ماده ۱۳ قانون تعزیرات حکومتی را به یادم میاندازد که تمام واحدهای تولیدی که محصول تولید میکنند و آن محصول مشمول استاندارد اجباری است، قبل از اینکه محصول خود را به بازار بفرستند، باید گواهینامه کاربرد علامت استاندارد را بگیرند، با این که یک ماده از کتاب قانون است، اما به نظرم خیلی بلند و طولانی است، آیا اجرا شدنی است؟
اما کنترل موسسه استاندارد برای وادار کردن کارخانجات تولید مصالح ساختمانی به استانداردسازی برآوردههایشان، مساله مهمی است، چرا که موسسه استاندارد تنها اهرمی است که میتواند در این زمینه پیش از کاربرد مصالح در چهار دیواریهای مسکونی، بین مصالح استاندارد و غیراستاندارد با مهری، جدایی ابدی بیافکند! ولی موسسه استاندارد هم از کمی اعتبار و نیروی انسانی در رنج است. تعدد حوزههای نظارتی و بالا بودن سطح توقع مدیران، هیچگاه با چند نفر کارشناس و بازرس ارضا نخواهد شد! کمک به سازمانها و ارگانهای ناظر بر امر ساخت و ساز در بالا بردن کیفیت کمک خواهد کرد و این یعنی معتبر شدن سقفها، یعنی سقفهایی برای زندگی!
منم شهرسازی که می سازمت ، چو ایران جدم کوروش
