درد دلی با مدیریت شهری تبریز

مدیریت شهری محترم تبریز، با سلام و احترام،
نظر به عملکرد مدیریت شهر تبریز در سال‌های اخیر و با هدف کمک به آبادانی این شهر، در زیر الگویی برگرفته از شیوه مداخلات در سال‌های گذشته پیشنهاد می‌گردد:بیایید فراموش کنیم که کجای تاریخیم. برگردیم به دوران هوسمان یا به خیابان‌کشی‌های دوره پهلوی اول. بیایید با بولدوزر بیفتیم به جان شهر. بیایید ویران کنیم؛ و به جای آنچه که بود یک شبه مکعب‌هایی با نماهای سنگی بنا کنیم.بیایید کمر همت ببندیم که به اصطلاح مدرن شویم. یک شبه تاریخ را خراب کنیم و کاری کنیم دیگر کسی باورش نشود که این چهارراه منصور همان چهار‌راه منصور است. همه آنچه را که در طول سال‌ها ذره ذره شکل گرفته بود به اشارت نظری از بین ببریم و به جای همه تاریخ پاساژ و مجتمع تجاری بسازیم.بیایید اطراف مسجد کبود شهرمان را تمام و کمال بسازیم. طوری که فکر کنیم چشم گذاشته‌ایم و مسجد کبود قایم شده و حالا نوبت پیدا کردنش شده است.بیایید هر آنچه که از تاریخمان مانده مثل ارک علیشاه تخریب کنیم و با بودجه‌های کلان عمومی به جایشان بناهای فاخر تر و تازه بسازیم. بیایید تمام فکر و ذکرمان بشود این که چه‌گونه شهرسازی را به یک تجارت پر سود بدل کنیم.

تصویر: اقدامات نسنجیده در چهارراه منصور تبریز

بیایید عین خیالمان نباشد که کجای این کره خاکی طراحی می‌کنیم. ساختمان‌های هم شکل را مثل قارچ این سو و آن سو تکثیر کنیم.بیایید عابر پیاده را نبینیم و اولویت اول و آخرمان را خودروهایمان بدانیم؛ و به بهانه آوردنشان تا درب منازلمان همه چیز را ویران کنیم.بیایید دل شهرمان را بدریم و خیابان‌های جدید را از لای خاک و خون “بکشیم”.اصلاً بیایید دل شهر را طوری بدریم که روده‌هایش مدام جلوی چشممان باشد و یادآور شود که چه‌طور بی‌رحمانه او را تکه پاره کرده‌ایم.بیایید طوری خیابان‌کشی کنیم که جداره خیابانمان بشود کاشی‌های حمام و دستشویی منازلی که تملک شده‌اند و یک شبه به رحمت ایزدی پیوسته‌اند.بیایید کاری کنیم که تبلیغاتِ در و دیوار بافت‌های قدیمی شهرمان با تقریب خوبی در تصرف کامل عبارت “تخریب ساختمان” باشد.بیایید به بهانه آبادانی ویران کنیم. بیایید نو شویم؛ حتی به هزینه نابود کردن زندگی.

تصویر: تجاوز به حریم مسجد کبود تبریز

بیایید فارغ از هر ارزیابی و خوب و بدی هر آنچه که در تهران کردند، به عینه در شهرمان تکرار کنیم.بیایید برایمان مهم نباشد که شهر فضاهای باز هم می‌خواهد. جایی خالی که بشود دمی آسود.بیایید کودکان و سالمندانمان را در اوقات فراغتشان به جای پارک و بوستان به پاساژها بکشانیم.اصلاً بیایید فکری هم برای پیش‌روی در کوه‌های سرخ شهرمان بکنیم. بیایید فتحشان کنیم. بیایید به آسمان برویم. در زمین جایی برای ما نیست.بیایید تبریز را مثل بادکنکی باد کنیم. آن قدر زیاد که موقع باد کردن ناگهان درست جلوی صورتمان بترکد؛ و تنها جسدی چروک و پلاسیده روی دستمان بماند.