حاشیه ها انبوه سازان تهران را به سرازیری کشاند

 

حاشیه ها انبوه سازان تهران را به سرازیری کشاند
 

این روزها انجمن صنفی انبوه سازان مسکن و ساختمان دچار حاشیه های زیادی شده است. دوباره بحث بر سر انتخابات اعضای هیئت مدیره این انجمن است و مجادله بر سر اینکه کدام فرد بر مسند ریاست تکیه می زند و کدام در جایگاه عضو هیئت مدیره می نشیند.

صما نوشت: حال باید پرسید چه انگیزه ای باعث شده تا اعضای هیئت مدیره انجمن بجای اتحاد و تعامل با همدیگر، راه مجادله را در پیش بگیرند. آیا انتفاع مالی یا وسوسه قدرت در انجمن مذکور به اندازه ای است که بتواند دلیل موجهی برای این نوع برخورد باشد؟

انجمن صنفی انبوه سازان مسکن و ساختمان استان تهران، در سال 80 به عنوان اولین انجمن انبوه سازی و درواقع پایلوت انجمن های صنفی انبوه سازان استان های کشور آغاز به کار کرد.

این انجمن با هدف تجمیع نیروها و تشكیل سازمانی برای رویارویی با مشكلات موجود درمسیر انبوه سازی (اعم از فقدان ساز و كارهای مناسب كنترل و هدایت تولید و توزیع مسكن؛ نارسایی های جدی در زمینه قوانین و مقررات اداری، حقوقی و قانونی برای تولید انبوه مسكن؛ ناهماهنگی سیاست‌های اعتباری بانک‌ها با نیازهای تولید انبوه مسكن؛ پراكندگی و عدم پیوندهای صنفی بین فعالان این رشته و...) و همچنین زمینه سازی برای تدارك آینده‌ای مناسب برای انبوه سازی مسكن، تشكیل شد.

بر اساس این گزارش، ایجاد بستر مناسب برای سرمایه گذاری و انبوه سازی مسکن؛ ارزان سازی و گسترش کاربرد فناوری های نوین؛ ارتقاي کيفيت توليد مسکن؛ دفاع از حقوقي اجتماعي و حيثيت حرفه اي انبوه سازان در تعامل با دولتمردان؛ انتقال تجربيات انبوه سازان از طريق ارتباط با اعضا؛ تلاش براي اصلاح قوانين و مقررات؛ انجام اقدامات لازم براي تسهيل و امنيت فعاليت انبوه سازان؛ ايجاد ارتباط با تشکل هاي مرتبط حرفه اي در داخل و خارج از کشور؛ تشکيل بانک اطلاعات ساختمان و مسکن جهت تولید مسکن و بسیاری از موارد دیگر، ازجمله اهداف مهم در نقطه شروع فعالیت انجمن صنفی انبوه سازان مسکن و ساختمان استان تهران بوده است.

حال با گذشت سیزده سال از آغاز به کار این انجمن، که نقش اساسی و مهمی در حوزه تامین مسکن باکیفیت و مورد نیاز جامعه دارد، این تشکل ساختمانی تا چه حد توانسته به این اهداف جامه عمل بپوشاند موضوعی است که جای بحث و ابهام فراوانی دارد.

پیش از این طی گفتگو با تعدادی از اعضای هیئت مدیره انجمن صنفی انبوه سازان استان تهران، نبود اتحاد در بین اعضا به عنوان یک ضعف عمده در این انجمن که مختل پیشبرد سیاست ها و اهداف آن است عنوان شده بود. در این میان عدم برگزاری مجمع انجمن انبوه سازان استان تهران در سال گذشته برای دو بار متوالی به دلیل به حد نصاب نرسیدن اعضا جهت شرکت در آن دلیل موجهی بر این ادعا است.

علیرغم اینکه مجمع در سومین بار برگزاری به نتیجه رسید و بالاخره با شرکت حدود 200 نفر از انبوه سازان و نماینده وزارت کار این انتخابات انجام شد و متعاقب آن، براساس دستور جلسه مجمع عمومی عادی، اعضای هیأت مدیره و بازرسان اصلی و علی البدل انتخاب شدند، اما گویا با گذشت چندین ماه، هنوز این مسئله برای تعدادی از اعضای انجمن به صورت لاینحل باقی مانده و هنوز نتوانسته اند با نتیجه این انتخابات کنار بیایند.

به طوری که شنیده ها حاکی از آن است که گروهی از معترضان نسبت به نتیجه آرا، اقدام به شکایت به اداره کار کرده و از طرف دیگر گروه مقابل نیز به وزارت کار شکایت کرده اند تا شاید در این میان حق به حق دار برسد و این پرونده به خوبی و خوشی بسته شود.

حال در وضعیت کنونی که بخش مسکن کشور به ویژه در پایتخت با معضلات متعددی روبه روست و استمداد و حضور جدی انبوه سازان در بخش تولید و عرضه مسکن را می طلبد، مشاهده چنین مسائل کم ارزشی آن هم از سوی قشری که خود را به عنوان سازندگان متخصص و صاحب صلاحیت این حرفه به جامعه و مردم و مسئولان معرفی کرده اند، جای شگفتی دارد.

درواقع همانطور که اشاره شد، رسالت اصلی این انجمن تامین و تولید مسکن برای اقشار نیازمند کشور است، نه مجادله بر سر اینکه کدام فرد در سمت ریاست قرار می گیرد و کدام فرد در جایگاه عضو هیئت مدیره می نشیند.

به یقین مسلم است، این مشکلات و مسائل درون صنفی که از چند ماه قبل گریبانگیر انجمن انبوه سازان تهران - به عنوان مهمترین بازوی ساخت و ساز و بزرگترین انجمن انبوه سازی کشور با بیش از هزار عضو انجمن مذکور- شده و اعضای آن را در بلاتکلیفی و عدم امکان پرداختن به اهداف اصلی انجمن قرار داده است، لطمات جبران ناپذیری به اعضای انجمن و همچنین صنعت ساختمان وارد می کند.

از دیدگاه کارشناسان، در شرایطی که سخن از اعتلا و توسعه صنعت ساختمان کشور جهت دستیابی به موقعیتی مشابه با سایر کشورهای موفق در عرصه تولید و عرضه مسکن است، تمرکز بر روی چنین دغدغه هایی اصلا جالب توجه نیست و بجز تعلل و پسرفت در مسیر انبوه سازی ارمغانی به همراه ندارد. چرا که غالبا به دلیل بروز چنین مسائل حاشیه ای، کشور تاکنون نتوانسته به اهداف و چشم اندازهای خود در بخش های مختلف دست یابد.

حال باید پرسید چه انگیزه و عاملی باعث بروز چنین مسائلی شده و چرا اعضای هیئت مدیره انجمن بجای اتحاد و تعامل صحیح با همدیگر، راه مجادله را در پیش گرفته اند. آیا انتفاع مالی یا وسوسه قدرت در انجمن مذکور به اندازه ای است که بتواند دلیل موجهی برای این رویکرد و این نوع برخورد باشد؟

از طرف دیگر در شرایط کنونی که بخش خصوصی خواستار توجه جدی تر دولت و مسئولان وزارت راه و شهرسازی به این بخش با واگذاری امور کلان مملکت به بخش خصوصی هستند، آیا فعالان این حوزه ابتدا خود نباید شیوه مسالمت آمیز برخورد با همدیگر را در خصوص مسائل درون سازمانی خود در پیش بگیرند و سپس ادعای تفویض اختیار امور اجرایی مملکت را داشته باشند؟