کلیسای مردگان

كوتنا هورا (Kutna Hora) یكی از شهرهای جمهوری چك است كه در ۷۰ كیلومتری شرق پراگ واقع است. رشد و توسعه این شهر از سال ۱۳۰۰ میلادی به واسطه كشف معادن غنی نقره در نزدیكی آن سرعت گرفت و شهر به مرور زمان به سمت این معادن گسترش یافت. بخش اعظم نقره مورد نیاز كشورهای اروپایی جهت ضرب سكه، در آن زمان توسط این معادن تامین می شد. همزمان با رشد كوتنا هورا كلیساهای جدیدی ساخته شد و بسیاری از نمونه های قدیمی و فرسوده مرمت شد. كلیسای سانتا باربارا كه یكی از مشهورترین كلیساهای قرون وسطی است در همان زمان و از محل نذورات معدن چیان بنا گردید.پیش از آن كلیسای دیگری در شهر سدلك (Sedlec) ساخته شده بود. سدلك شهری كوچك در حومه كوتنا هورا است كه با مركز آن ۲ كیلومتر فاصله دارد و شهرت امروزی آن به واسطه همین كلیسا و ویژگی عجیب آن است. در سال ۱۲۷۸ میلادی یكی از پیشوایان مذهبی شهر به نام پدر هنری سفری به این سرزمین مقدس انجام داد و در آنجا به زیارت محل مصلوب شدن مسیح (جلجتا Golgotha) شتافت. هنگام بازگشت، جامی پر از خاك آن مكان مقدس با خود به همراه آورد و آن را در گورستان كلیسا پخش نمود. این حركت نمادین، نقطه آغاز رونق شهر و شهرت كیلسای آن شد. گورستان كلیسا در مدت كوتاهی تبدیل به یكی از پر طرفدارترین گورستان ها در اروپای مركزی شد و بسیاری از مردم جهت تدفین مردگان خود از شهرهای اطراف و حتی كشورهای دیگر به آنجا می آمدند. آنان معتقد بودند خاك مقدس این مكان چون سپری در برابر عذاب الهی است و روح مردگان را به سوی بهشت و نعیم جاودان آن هدایت می كند. بدین ترتیب جنازه ها و استخوان های بسیاری در این مكان انباشته شد و سرعت گسترش این گورستان در زمان شیوع طاعون دو چندان گردید. در سال ۱۳۱۸ میلادی بیش از ۳۰۰۰۰ نفر در آجا دفن شده بودند و كلیسا در محاصره مردگان و استخوان های آنان قرار گرفته بود. در سال ۱۵۱۱ میلادی مسئولین مذهبی كلیسا تصمیم گرفتند گورستان جدیدی در مكان گورستان قبلی بسازند و بدین منظور یك راهب نیمه بینا عهده دار جمع آوری استخوان های قدیمی از زیر خاك و انباشتن آنه در استودان كلیسا شد، وظیفه ای كه كمی وحشتناك و عجیب به نظر می رسید. این استخوان ها سال ها در انتظار بودند تا در سال ۱۸۷۰ میلادی یك ایده عجیب را عملی سازند. در این سال یك هنرمند به نام فرانتیسك رینت (Frantisec Rindt) توسط دوك شوارتزنبرگ استخدام شد تا فضای داخلی كلیسا را با این استخوان ها تزیین كند. به این ترتیب با استفاده از قریب ۴۰۰۰۰ دست استخوان كامل انسان معماری داخلی این بنا دگرگون شد و فضایی عجیب و منحصر به فرد شكل گرفت. شاید بتوان این كلیسا را به نوعی یك استودان بزرگ به حساب آورد. نكته قابل ذكر این است كه اكثر استخوان ها مربوط به مردگانی است كه به طور طبیعی از دنیا رفته اند و اسكلت آنان سالم از زیر خاك بیرون آمده است. بدین ترتیب كلیسایی كه به لحاظ ویژگی های معماری یك بنای عادی به حساب می آید با این ایده منحصر به فرد و وحشتناك، تبدیل به بنایی شاخص شده است كه هر ساله گردشگران بسیاری از اقصی نقاط جهان به دیدن آن می آیند. شاید بتوان گفت سد لك تنها شهر دنیاست كه زندگی و رونق خود را مدیون مردگان است.