۱۳۹۰-۲-۲۵، ۰۸:۴۱ صبح
پس شگفت نیست که چنین مردمانی مساجد خویش را به سبک خاص خود بنا کنند؛ به گونهای که تلفیقی از مسجد پیامبر در مدینه و آتشکدههای زرتشتی باشد. مسجد آنان اسلامی بود، اما مانند مساجد حجاز و مصر و شام و قرطبه، عربی نبود.
احتمالا نخستین مساجد ایران، همان آتشکدههای دوران ساسانی بودند. این گونه آتشکدهها به شیوه چهارتاقی ساخته میشدند. چهارتاقی شامل چهار ستون در چهار گوشه یک قاعده مربع است که به وسیله چهار قوس به یکدیگر متصل میشوند و بر فرازشان یک گنبد جای می گیرد. از آن جا که چنین بنایی از چهار طرف باز است، چهارتاقی خوانده میشود.
تبدیل آتشکدههای زرتشتی به مسجد به زمان طولانی و هزینه زیاد نیاز نداشت و نمادی از غلبه و نفوذ اسلام در سرزمینهای فتح شده به شمار میرفت. اما این الگو نمی توانست برای همیشه مورد استفاده قرار گیرد و معلوم بود که اسلام نیز همچون سایر ادیان، معابد خاص خود را پدید میآورد.
در سدههای نخستین اسلامی، کمابیش همه مساجد را به شکل مسجد پیامبر در مدینه میساختند. این مسجد عبارت بود از یک شبستان مسقفِ مستطیل شکل با ستونهایی از تنه درختان خرما که از سه طرف محصور بود و از یک طرف به صحن وسیع مسجد چهره می گشود.
تا مدتها مساجد ایرانی یا طبق همین الگوی شبستانی ساخته میشدند یا همان چهار طاقیهای زرتشتی بودند که با تغییرات جزیی تبدیل به مسجد میشدند.
اما تلفیق این دو سبک با یکدیگر، سبک جدیدی را در معماری ایرانی پدید آورد که نه مسجد پیامبر در مدینه بود و نه چهارتاقی ساسانی. در عین حال عناصری از هر دو را در خود گرد آورده بود. بدین ترتیب، شبستان مستطیل شکل بر جای خود باقی ماند اما بر فراز شبستان و در مهم ترین بخش آن که جایگاه محراب و منبر بود، گنبد قرار گرفت. مسجد جامع عتیق اصفهان که ساختار کنونیاش متعلق به دوران سلجوقی (سده پنجم و ششم هجری قمری) است، چنین الگویی را به روشنی بازمیتاباند.
این الگو به تدریج کامل و به پیدایی مساجد چهار ایوانی منجر شد. در مساجد چهار ایوانی، مسجد به دور یک صحن چهارگوش شکل می گیرد. هر کدام از شبستانها یا رواقهایی که در چهارسوی این صحن قرار گرفتهاند، دارای یک ایوان هستند. ایوان شبستان جنوبی که رو به قبله است، اهمیت بیشتری دارد و معمولأ بر فراز آن دو مناره به چشم میخورد.
کاملترین نمونه از مساجد چهار ایوانی ایران، مسجد جامع عباسی یا مسجد شاه اصفهان است که در دوران سلطنت شاه عباس صفوی در میدان نقش جهان ساخته شد و در زمانهای بعد در مساجد دیگر مورد اقتباس قرار گرفت.
مساجد ایرانی اجزا و عناصر دیگری هم دارند و البته به رغم شباهتهای فراوان، بسته به این که کجا، کی و در چه شرایطی ساخته شده باشند، تنوع زیادی را به نمایش می گذارند. با وجود اين، چنین می نماید که گنبد، مناره، محراب، ایوان، صحن و شبستان ستون دار، عناصر مشترک در بیشتر مساجد ایرانی هستند.
این را هم نباید از یاد برد که مساجد ایران تا دوران مغول، ظاهری ساده داشتند و به رنگ مصالح خود چون خشت، گچ و آجر بودند، اما از دوره تیموری به شکل فزایندهای رو به تجمل رفتند و به شدت رنگین شدند. مساجد دوران صفویه، خصوصا دو مسجد شاه و شیخ لطف الله نقطه اوج این روند هستند.
وجود عناصری چون گنبد، ایوان، مناره و غیره اگرچه دلایل کارکردی، ساختاری و زیبایی شناختی دارد، اما خالی از وجوه نمادین و برخی تعابیر وتآویل نیست. مثلا همواره این پرسش وجود دارد که چرا وقتی یک مناره برای گفتن اذان کفایت می کند، مساجد ایرانی از یک زمان به بعد دارای دو مناره متقارن در اطراف ایوان هستند؟
احتمالا نخستین مساجد ایران، همان آتشکدههای دوران ساسانی بودند. این گونه آتشکدهها به شیوه چهارتاقی ساخته میشدند. چهارتاقی شامل چهار ستون در چهار گوشه یک قاعده مربع است که به وسیله چهار قوس به یکدیگر متصل میشوند و بر فرازشان یک گنبد جای می گیرد. از آن جا که چنین بنایی از چهار طرف باز است، چهارتاقی خوانده میشود.
تبدیل آتشکدههای زرتشتی به مسجد به زمان طولانی و هزینه زیاد نیاز نداشت و نمادی از غلبه و نفوذ اسلام در سرزمینهای فتح شده به شمار میرفت. اما این الگو نمی توانست برای همیشه مورد استفاده قرار گیرد و معلوم بود که اسلام نیز همچون سایر ادیان، معابد خاص خود را پدید میآورد.
در سدههای نخستین اسلامی، کمابیش همه مساجد را به شکل مسجد پیامبر در مدینه میساختند. این مسجد عبارت بود از یک شبستان مسقفِ مستطیل شکل با ستونهایی از تنه درختان خرما که از سه طرف محصور بود و از یک طرف به صحن وسیع مسجد چهره می گشود.
تا مدتها مساجد ایرانی یا طبق همین الگوی شبستانی ساخته میشدند یا همان چهار طاقیهای زرتشتی بودند که با تغییرات جزیی تبدیل به مسجد میشدند.
اما تلفیق این دو سبک با یکدیگر، سبک جدیدی را در معماری ایرانی پدید آورد که نه مسجد پیامبر در مدینه بود و نه چهارتاقی ساسانی. در عین حال عناصری از هر دو را در خود گرد آورده بود. بدین ترتیب، شبستان مستطیل شکل بر جای خود باقی ماند اما بر فراز شبستان و در مهم ترین بخش آن که جایگاه محراب و منبر بود، گنبد قرار گرفت. مسجد جامع عتیق اصفهان که ساختار کنونیاش متعلق به دوران سلجوقی (سده پنجم و ششم هجری قمری) است، چنین الگویی را به روشنی بازمیتاباند.
این الگو به تدریج کامل و به پیدایی مساجد چهار ایوانی منجر شد. در مساجد چهار ایوانی، مسجد به دور یک صحن چهارگوش شکل می گیرد. هر کدام از شبستانها یا رواقهایی که در چهارسوی این صحن قرار گرفتهاند، دارای یک ایوان هستند. ایوان شبستان جنوبی که رو به قبله است، اهمیت بیشتری دارد و معمولأ بر فراز آن دو مناره به چشم میخورد.
کاملترین نمونه از مساجد چهار ایوانی ایران، مسجد جامع عباسی یا مسجد شاه اصفهان است که در دوران سلطنت شاه عباس صفوی در میدان نقش جهان ساخته شد و در زمانهای بعد در مساجد دیگر مورد اقتباس قرار گرفت.
مساجد ایرانی اجزا و عناصر دیگری هم دارند و البته به رغم شباهتهای فراوان، بسته به این که کجا، کی و در چه شرایطی ساخته شده باشند، تنوع زیادی را به نمایش می گذارند. با وجود اين، چنین می نماید که گنبد، مناره، محراب، ایوان، صحن و شبستان ستون دار، عناصر مشترک در بیشتر مساجد ایرانی هستند.
این را هم نباید از یاد برد که مساجد ایران تا دوران مغول، ظاهری ساده داشتند و به رنگ مصالح خود چون خشت، گچ و آجر بودند، اما از دوره تیموری به شکل فزایندهای رو به تجمل رفتند و به شدت رنگین شدند. مساجد دوران صفویه، خصوصا دو مسجد شاه و شیخ لطف الله نقطه اوج این روند هستند.
وجود عناصری چون گنبد، ایوان، مناره و غیره اگرچه دلایل کارکردی، ساختاری و زیبایی شناختی دارد، اما خالی از وجوه نمادین و برخی تعابیر وتآویل نیست. مثلا همواره این پرسش وجود دارد که چرا وقتی یک مناره برای گفتن اذان کفایت می کند، مساجد ایرانی از یک زمان به بعد دارای دو مناره متقارن در اطراف ایوان هستند؟
منبع : هنر معماری
منم شهرسازی که می سازمت ، چو ایران جدم کوروش
