خطاب به دوستی که گفته است:
ولي به نظر من پياده رو ها هر چه كوچكتر باشند تعاملات اجتماعي بيشتري را به وجود مي آورد ..............!
چنین حرفی ناشی از عدم تجربه گوینده آن در حضور در فضاهای خوب شهری است.
تعامل اجتماعی در پیاده رو که فضای عبور سریع و حرکت است اتفاق نمی افتد (عبور، گذر).
در صورت عریض شدن پیاده رو و تبدیل آن به یک معبر شهری عریض که دارای نیمکت و فضای سبز باشد (مثل کناره پارک ساعی در خ ولیعصر) فعالیت هایی مثل ایستادن، نشستن، نگاه کردن و صحبت کردن هم به دنبال آن می آید که شاید منظور نویسنده از تعاملات اجتماعی برآورده شود.
پیاده رو های کوچک و شلوغ و پر تراکم، بیشتر نامطلوب است تا مطلوب, البته شاید برای نویسنده پاسخ بالا تعاملی در حد متلک انداختن یا چهره به چهره شدن با فردی که از روبرو می آید کافی باشد.
جای مطلوب تعامل اجتماعی در فضاهای شهری و سپس عمومی است: از پلازا ها تا موزه ها، افتتاحیه های هنری, نمایش ها و تئاترهای خیابانی و ....
بخش قدیمی شهر نیس در فرانسه میدانی سنگفرش دارد به نام "ماسنا" که در طول سال به دلیل فستیوال های خیابانی متعدد موسیقی، قصه گویی، رقص سرشار از جمعیت و "زنده" است و آخر تعاملات اجتماعی. در آنجا می شود حس "جزئی از یک کل انسانی" بودن را درک کرد.
بهترین حالت تعامل اجتماعی در فضاهای عمومی شهری (خیابان ها و میدان های سنگفرش شده (میدان کامپو در سیه نا) ، پلازا ها، فضاهای چند منظوره (بوستان آب و آتش تهران) و ...) و هر فضای بازی که مکث در آن باشد اتفاق می افتد. در شهرهای مختلف جهان نمونه های خوب آن بسیار است اما در شهرهای خودمان نمونه ها بسیار محدودند و تجربه های مرتبط با آنها نیز انگشت شمار. شاید به همین دلیل است که ما در مناسبات اجتماعی چندان قوی نیستیم و تصوری هم از چنین فضاهایی نداریم. زیرا تنها فضاهای جمعی که تجربه کرده ایم مهمانی های خانوادگی، دوستانه، برنامه های مذهبی و جمع همکاران بوده و شاید سفرهای دانشجویی برای دانشجوهای سابق (الان متأسفانه به دلیل "کمبود بودجه" این سفرها از برنامه دانشگاه ها حذف شده اند).
پیشنهاد می شود با توجه به تخصصی بودن این فوروم، در پاسخ گویی به تاپیک ها از کلی گویی که هنر عوام است پرهیز کرده و با جزئیات بیشتری صحبت کنید، مثال بزنید و ...
برای درک بهتر حالت مطلوب پیاده رو به کتاب "تحلیل فضاهای شهری" نوشته دکتر بحرینی مراجعه شود.