۱۳۸۹-۱۲-۱۳، ۰۵:۰۳ صبح
اصطلاح مینیمالیسم در طراحی معمولا” برای مواردی به کار میرود که طراح برای طرحش، تنها از المان های اصلی و ضروری استفاده میکند و سایر چیزهای اضافی که ممکن است بار تجملاتی داشته باشد را حذف میکند. در معماری – و کلا” در طراحی ها – ، مینیمالیسم تحت تاثیر معماران و هنرمندان ژاپنی بود، چراکه این نوع نگرش به طراحی کاملا” با نوع دیدگاه سنتی مردم ژاپن جور در می آید.
احتمالا” اگر از تاریخ معماری مطلع باشید، جمله ی معروف معمار آلمانی پیشگام در معماری مدرن، لودویک میس وندروهه -Ludwig Mies van der Rohe- را شنیده اید، جمله ای که بعدها مبنای کار بسیاری از معماران دیگر قرار گرفت. جمله ی “Less is more “ شاید جزو ۴ نقل قول معروف در دنیای معماری باشد. این جمله بانی مکتبی شد که کارش کنار هم گذاشتن اجزای اصلی و لازم یک بنا در کنار هم بود، به طوری که این کار در نهایت اوج سادگی خانه را به تصویر بکشد. برای مثال این گروه سعی میکرد با ترکیب کف هایی که به وسیله ی لوله های گرم از زیر گرم میشدند، رادیاتور ها را از محیط خانه حذف کنند، کاری که البته بعد ها هم بدون توجه به ایده ی اولیه اش تا امروز انجام میشود.
من برای درک این مفهوم مشاهده ی کار های تادائو آندو – Tadao Ando – را پیشنهاد میکنم. این معمار ژاپنی در سال ۱۹۷۵ خانه ای طراحی کرد به نام Row House. شاید اولین بار با این خانه بود که بتون به عنوان ماده ای بدون هیچ گونه پوشش در دیواره ها به کار رفت و سختی بتون با گرمی یک خانه پیوند خورد و خوب به شخصه لذت میبرم از این ترکیب کمی نا همگون. حتی ورودی این خانه هم به طرز عجیبی فوق العاده است، ورودی ای که تنها یک روزنه به عنوان در دارد و باقی همه سطح یکپارچه ی بتن است.
البته همه ی این توضیحات قرار بود مقدمه ای باشد برای معرفی کار یک گروه ژاپنی که کارش شباهت زیادی با کار معرفی شده ی بالا داشت. این خانه در هیروشیما، برای یک خانواده ی چهار نفری اجرا شده و مانند کارهای آندو از بتن را به عنوان یک پرده برای جدا کردن فضا ها استفاده کرده. حتی برای دیواره های این خانه در حالی از بتن مسلح بدون پوشش استفاده شده است که خود خانه دارای یک اسکلت فلزیست. سقف های طبقات بالاتر هم با فاصله هایی از دیواره های طبقات پایینی قرار گرفته اند و به این وسیله باریکه هایی از نور از این فواصل به داخل خانه می آید.
احتمالا” اگر از تاریخ معماری مطلع باشید، جمله ی معروف معمار آلمانی پیشگام در معماری مدرن، لودویک میس وندروهه -Ludwig Mies van der Rohe- را شنیده اید، جمله ای که بعدها مبنای کار بسیاری از معماران دیگر قرار گرفت. جمله ی “Less is more “ شاید جزو ۴ نقل قول معروف در دنیای معماری باشد. این جمله بانی مکتبی شد که کارش کنار هم گذاشتن اجزای اصلی و لازم یک بنا در کنار هم بود، به طوری که این کار در نهایت اوج سادگی خانه را به تصویر بکشد. برای مثال این گروه سعی میکرد با ترکیب کف هایی که به وسیله ی لوله های گرم از زیر گرم میشدند، رادیاتور ها را از محیط خانه حذف کنند، کاری که البته بعد ها هم بدون توجه به ایده ی اولیه اش تا امروز انجام میشود.
من برای درک این مفهوم مشاهده ی کار های تادائو آندو – Tadao Ando – را پیشنهاد میکنم. این معمار ژاپنی در سال ۱۹۷۵ خانه ای طراحی کرد به نام Row House. شاید اولین بار با این خانه بود که بتون به عنوان ماده ای بدون هیچ گونه پوشش در دیواره ها به کار رفت و سختی بتون با گرمی یک خانه پیوند خورد و خوب به شخصه لذت میبرم از این ترکیب کمی نا همگون. حتی ورودی این خانه هم به طرز عجیبی فوق العاده است، ورودی ای که تنها یک روزنه به عنوان در دارد و باقی همه سطح یکپارچه ی بتن است.
البته همه ی این توضیحات قرار بود مقدمه ای باشد برای معرفی کار یک گروه ژاپنی که کارش شباهت زیادی با کار معرفی شده ی بالا داشت. این خانه در هیروشیما، برای یک خانواده ی چهار نفری اجرا شده و مانند کارهای آندو از بتن را به عنوان یک پرده برای جدا کردن فضا ها استفاده کرده. حتی برای دیواره های این خانه در حالی از بتن مسلح بدون پوشش استفاده شده است که خود خانه دارای یک اسکلت فلزیست. سقف های طبقات بالاتر هم با فاصله هایی از دیواره های طبقات پایینی قرار گرفته اند و به این وسیله باریکه هایی از نور از این فواصل به داخل خانه می آید.
