۱۳۹۰-۱-۱۲، ۱۰:۴۴ صبح
خلاصه:فضاهای باز شهری یكی از ملزومات زندگی در شهرها می باشند،كه گاهی اوقات بی توجه به معلولان به عنوان بخش عظیمی از جامعه شكل گرفته اند،و زمانی به این مسأله توجه می شود كه دیگر ایجاد شرایط مورد نیاز آن ها،به سادگی میسر نمی باشد.در این زمان یكی از بهترین راه ها شاید پرداختن به فضاهای پنهان شهری باشد تا پیش از احیا و بازیابی آن ها و در مرحله طراحی با رعایت معیارها و ضوابط مورد نیاز امكان استفاده معلولان از آن ها فراهم گردد.
فضاهایی كه در انتظار تعریض خیابان مجاورشان هستند یكی از این گونه فضاها می باشند،كه با مناسب سازی آن ها می توان این مسأله را به صورت پتانسیلی در خدمت شهر و شهروندان (اعم از سالم و معلول) دید و نه مشكلی برای خیابان و جداره های آن.متأسفانه تا كنون این فضاهای خرد غالباً به دست فراموشی سپرده شده اند و بدون استفاده رها گردیده اند و در صورتی كه توجه جدی به این فضاها و مناسب سازی آن ها نگردد، این فرصت نیز از دست خواهد رفت.
اگر چه هدف ابتدایی پژوهش همانطور كه از عنوان آن برمی آید احیا و مناسب سازی فضاهای در حال انتظار می باشد،كه این مسأله در درجه اول نیازمند بررسی و تحقیقی بر روی این فضاها و سپس تعیین راهبردها و راهكارهایی جهت مناسب سازی آن ها است،اما هدف غایی پژوهش ایجاد زمینه ای برای حضور بیشتر معلولان در سطح جامعه و برقراری ارتباط بین آن ها و دیگر شهروندان از یك سو و ایجاد تعلق خاطر به شهر و فضاهای شهری برای آن ها می باشد.
روش مورد استفاده در این پژوهش ، نظام چند سطحی طراحی شهری می باشد كه شامل حوزه راهبردی (شهر مشهد)،حوزه محلی (خیابان آبكوه)، حوزه طراحی (فضای در حال انتظار) است و عمده اطلاعات نیز از روشهای میدانی و خصوصاً مشاهده و مصاحبه گردآوری شده اند. پس از شناخت بهتر فضاهای درحال انتظار نتایج جالبی از ویژگی های آن ها بدست آمد كه ازآن جمله می توان به موقعیت مكانی مناسب این فضاها كه عموماً در بافت های مركزی شهرها می باشند، وقتی و غیر دائم بودن آن ها و نیز تنوع و پویایی و تغییر نقش و چهره آن ها در ساعات و زمان های مختلف اشاره كرد.
فضاهایی كه در انتظار تعریض خیابان مجاورشان هستند یكی از این گونه فضاها می باشند،كه با مناسب سازی آن ها می توان این مسأله را به صورت پتانسیلی در خدمت شهر و شهروندان (اعم از سالم و معلول) دید و نه مشكلی برای خیابان و جداره های آن.متأسفانه تا كنون این فضاهای خرد غالباً به دست فراموشی سپرده شده اند و بدون استفاده رها گردیده اند و در صورتی كه توجه جدی به این فضاها و مناسب سازی آن ها نگردد، این فرصت نیز از دست خواهد رفت.
اگر چه هدف ابتدایی پژوهش همانطور كه از عنوان آن برمی آید احیا و مناسب سازی فضاهای در حال انتظار می باشد،كه این مسأله در درجه اول نیازمند بررسی و تحقیقی بر روی این فضاها و سپس تعیین راهبردها و راهكارهایی جهت مناسب سازی آن ها است،اما هدف غایی پژوهش ایجاد زمینه ای برای حضور بیشتر معلولان در سطح جامعه و برقراری ارتباط بین آن ها و دیگر شهروندان از یك سو و ایجاد تعلق خاطر به شهر و فضاهای شهری برای آن ها می باشد.
روش مورد استفاده در این پژوهش ، نظام چند سطحی طراحی شهری می باشد كه شامل حوزه راهبردی (شهر مشهد)،حوزه محلی (خیابان آبكوه)، حوزه طراحی (فضای در حال انتظار) است و عمده اطلاعات نیز از روشهای میدانی و خصوصاً مشاهده و مصاحبه گردآوری شده اند. پس از شناخت بهتر فضاهای درحال انتظار نتایج جالبی از ویژگی های آن ها بدست آمد كه ازآن جمله می توان به موقعیت مكانی مناسب این فضاها كه عموماً در بافت های مركزی شهرها می باشند، وقتی و غیر دائم بودن آن ها و نیز تنوع و پویایی و تغییر نقش و چهره آن ها در ساعات و زمان های مختلف اشاره كرد.
متن کامل مقاله [ دریافت فایل ]