در سال­ های اخیر، بافت‌های فرسوده و قدیمی نظر بسیاری از نوسازان شهری را به خود جلب کرده است. اما کارنوسازی شهری با مسائل و مشکلات عدیده‌ای در بسیاری از مناطق مواجه گشته‌ و گاه به کندی پیش رفته است. با توجه به دیدگاه­ های نظریه­ پردازان نوسازی، این بافت‌ها به دلیل فقر ذهنی ساکنان و مالکان آنها امکان نوسازی خود به خودی را نداشته و به دلیل ذهنیت خاص افراد و شیوه و سبک سنتی در این بافت‌ها تغییر سریع با رشد شتابان در این مناطق می‌تواند آثار روانی و اجتماعی نامطلوبی را برجای گذارد. در نتیجه در گذر توسعه و نوسازی لازم است به تدریج باورهای فرهنگی اساسی و عمده ­ای در انسان‌ها ایجاد شود تا بتوان انتظار نوسازی موفق را داشت و لازم است نوسازی فرهنگی به عنوان پیش‌زمینه نوسازی کالبدی بافت‌های فرسوده شهری مد نظر قرار گیرد. بر این اساس، به‌منظور بررسی میزان معناداری رابطه میان نوسازی اندیشه و پیشبرد کار نوسازی شهری در بافت‌های فرسوده شهر تهران، این پژوهش با استفاده از روش تحقیق اسنادی و پیمایش و شیوه نمونه‌گیری خوشه‌ای و تصادفی ساده و ابزار مشاهده، مصاحبه، پرسشنامه و همچنین انتخاب حجم نمونه‌ ۳۰۰ خانوار از بافت فرسوده در محله­ اتابک، به تجزیه و تحلیل داده‌ها در دو سطح توصیفی و استنباطی با استفاده از بسته نرم‌افزاری SPSS می­ پردازد. در نهایت، آزمون فرضیه‌ها ثابت کرده است که بین نوسازی اندیشه و پیشبرد کار نوسازی شهری در بافت‌های فرسوده شهر تهران رابطه معناداری وجود دارد.