۱۳۹۱-۲-۱۹، ۰۲:۲۷ صبح
دومین کنفرانس ملی سازه، زلزله، ژئوتکنیک سوم آذر ماه سال جاری در موسسه آموزش عالی پردیسان فریدونکنار مازندارن برگزار می‌شود.
محورهای این کنفرانس را «دینامیک سازه‌ها،مهندسی زلزله، زلزله شناسی»، «آسیب پذیری و مقاوم سازی لرزه‌ای»، «تحلیل خطر زلزله و ژئوتکنیک لرزه‌ای»، «بهسازی لرزه‌ای ساختمان‌های موجود»، «سازه»، «سازه‌های هیدرولیکی و دریایی»، «مهندسی محیط زیست»، «ژئوتکنیک»، «مدیریت ساخت» و «فناوری نوین در مواد و مصالح ساختمانی» تشکیل می‌دهند.
بر اساس این گزارش، آخرین مهلت ارسال اصل مقالات 15 خرداد و آخرین مهلت ثبت نام 15 مهرماه سال جاری اعلام شده است. علاقه‌مندان می‌توانند برای کسب اطلاعات بیشتر به نشانی اینترنتی http://conference.heip.ac.ir مراجعه کرده و یا با تلفکس 01125234586 تماس بگیرند.
یک عضو ایکوموس ایران گفت: سازه‌های دست‌کند در ایران جزو سرمایه‌های فرهنگی ما هستند و باید از آن‌ها بهره‌برداری کنیم.
محمدرضا حائری مازندرانی بیان کرد: دست‌کند، یکی از انواع معماری ایران است که در طول قرن‌ها، با روح و جان مردم آمیخته شده است. او با اشاره به وجود انواع مختلف معماری، شیوه‌های اجرایی و دوره‌های تاریخی معماری، اظهار کرد: معماری دست‌کند در ایران یکی از زیرمجموعه‌های معماری ایرانی است.
حائری نوع حفاظت از سازه‌های دست‌کند را متفاوت با یکدیگر دانست و گفت: باید بناهای معماری تاریخی شهر هر کدام به شیوه‌ی خود حفاظت شوند. حفاظت در سازه‌های دست‌کند نیز شیوه‌های خاص خود را دارد. اکنون وضعیت به‌گونه‌ای است که بخش‌هایی از معماری ارزشمند ما که آسایش ما را تأمین می‌کردند به خطر تبدیل شده‌اند. بادگیرها نمونه‌ای از این وضعیت هستند که مردم مجبور به تخریب آن شده‌اند. او بیان کرد: در اصل، حفاظت نکردن و بی‌توجهی ما نسبت به بهره‌برداری نکردن مناسب از این‌گونه معماری ایرانی سبب از بین رفتن این سرمایه‌ی فرهنگی شده است. پس باید شرایطی را فراهم کنیم تا از این نوع آثار به‌عنوان سرمایه‌های فرهنگی به بهترین نحو بهره‌برداری شود.
وی با اشاره به انجام نشدن مطالعات و بررسی‌های جامع همه‌جانبه و عمیق درباره‌ی معماری دست‌کند در ایران، گفت: کوشش کرده‌ایم یک اطلس دست‌کند در ایران تهیه کنیم و به‌دنبال آن متوجه شده‌ایم در سراسر ایران نمونه‌های متمایز دست‌کند وجود دارد که هر کدام یک ویژگی و بخشی از فرهنگ ما را به ما می‌شناسانند؛ اما هنوز به‌صورت فهرست جامعی از دستکندها را به‌دست نیاورده‌ایم.
حائری با تأکید بر لزوم معرفی اطلس دستکندها در ایران، ادامه داد: این اطلس نشان می‌دهد دستکندها به‌عنوان بخشی از معماری ایران در کدام نقاط قرار دارند. آن‌ها بخشی از تنوع این نوع معماری را در تصاویر نشان می‌دهند. او تهیه‌ی نقشه‌ی باستان‌شناسی را عاملی برای رسیدن به چنین مکان‌هایی دانست و افزود: اگر یک اطلس باستان‌شناسی و اطلس معماری داشتیم، سازه‌های اطلس نیز جزیی از آن محسوب می‌شدند.
این معمار و شهرساز تأکید کرد: ما نمی‌توانیم بدون این‌که گذشته‌ی خود را بشناسیم متمدن باشیم. ما باید به فرهنگ گذشته‌ی خود دسترسی پیدا کنیم، آن را معاصر کنیم و پس از آن، بحث حفاظت و احیا را داشته باشیم. ما نمی‌خواهیم به صرف موزه بودن، یک سازه را حفظ کنیم، بلکه می‌خواهیم بیاموزیم گذشتگان ما چگونه در این سرزمین زندگی می‌کردند و چنین فرهنگ‌های ارزشمندی را برای ما ایجاد کرده‌اند، به‌طور مسلم بحث حفاظت در شرایطی که جامعه به‌شدت سیاسی شده و منابع مالی در نقاط دیگر خرج می‌شود، کار سختی است؛ اما از واجبات است. وی اظهار کرد: باید درآمد یا نوع اقتصاد خود را به‌گونه‌ای به سمت اقتصاد فرهنگی ببریم تا درآمدزا شود و در نتیجه، به بحث ضرورت و احیا برسیم. او معماری دست‌کند را یک نوع معماری ایرانی و ارزشمند دانست و افزود: این نوع معماری شیوه‌ای از ساخت است که خاصیت‌های معماری ایرانی برای تأمین آسایش مردم را دارد.
محورهای این کنفرانس را «دینامیک سازه‌ها،مهندسی زلزله، زلزله شناسی»، «آسیب پذیری و مقاوم سازی لرزه‌ای»، «تحلیل خطر زلزله و ژئوتکنیک لرزه‌ای»، «بهسازی لرزه‌ای ساختمان‌های موجود»، «سازه»، «سازه‌های هیدرولیکی و دریایی»، «مهندسی محیط زیست»، «ژئوتکنیک»، «مدیریت ساخت» و «فناوری نوین در مواد و مصالح ساختمانی» تشکیل می‌دهند.
بر اساس این گزارش، آخرین مهلت ارسال اصل مقالات 15 خرداد و آخرین مهلت ثبت نام 15 مهرماه سال جاری اعلام شده است. علاقه‌مندان می‌توانند برای کسب اطلاعات بیشتر به نشانی اینترنتی http://conference.heip.ac.ir مراجعه کرده و یا با تلفکس 01125234586 تماس بگیرند.
یک عضو ایکوموس ایران گفت: سازه‌های دست‌کند در ایران جزو سرمایه‌های فرهنگی ما هستند و باید از آن‌ها بهره‌برداری کنیم.
محمدرضا حائری مازندرانی بیان کرد: دست‌کند، یکی از انواع معماری ایران است که در طول قرن‌ها، با روح و جان مردم آمیخته شده است. او با اشاره به وجود انواع مختلف معماری، شیوه‌های اجرایی و دوره‌های تاریخی معماری، اظهار کرد: معماری دست‌کند در ایران یکی از زیرمجموعه‌های معماری ایرانی است.
حائری نوع حفاظت از سازه‌های دست‌کند را متفاوت با یکدیگر دانست و گفت: باید بناهای معماری تاریخی شهر هر کدام به شیوه‌ی خود حفاظت شوند. حفاظت در سازه‌های دست‌کند نیز شیوه‌های خاص خود را دارد. اکنون وضعیت به‌گونه‌ای است که بخش‌هایی از معماری ارزشمند ما که آسایش ما را تأمین می‌کردند به خطر تبدیل شده‌اند. بادگیرها نمونه‌ای از این وضعیت هستند که مردم مجبور به تخریب آن شده‌اند. او بیان کرد: در اصل، حفاظت نکردن و بی‌توجهی ما نسبت به بهره‌برداری نکردن مناسب از این‌گونه معماری ایرانی سبب از بین رفتن این سرمایه‌ی فرهنگی شده است. پس باید شرایطی را فراهم کنیم تا از این نوع آثار به‌عنوان سرمایه‌های فرهنگی به بهترین نحو بهره‌برداری شود.
وی با اشاره به انجام نشدن مطالعات و بررسی‌های جامع همه‌جانبه و عمیق درباره‌ی معماری دست‌کند در ایران، گفت: کوشش کرده‌ایم یک اطلس دست‌کند در ایران تهیه کنیم و به‌دنبال آن متوجه شده‌ایم در سراسر ایران نمونه‌های متمایز دست‌کند وجود دارد که هر کدام یک ویژگی و بخشی از فرهنگ ما را به ما می‌شناسانند؛ اما هنوز به‌صورت فهرست جامعی از دستکندها را به‌دست نیاورده‌ایم.
حائری با تأکید بر لزوم معرفی اطلس دستکندها در ایران، ادامه داد: این اطلس نشان می‌دهد دستکندها به‌عنوان بخشی از معماری ایران در کدام نقاط قرار دارند. آن‌ها بخشی از تنوع این نوع معماری را در تصاویر نشان می‌دهند. او تهیه‌ی نقشه‌ی باستان‌شناسی را عاملی برای رسیدن به چنین مکان‌هایی دانست و افزود: اگر یک اطلس باستان‌شناسی و اطلس معماری داشتیم، سازه‌های اطلس نیز جزیی از آن محسوب می‌شدند.
این معمار و شهرساز تأکید کرد: ما نمی‌توانیم بدون این‌که گذشته‌ی خود را بشناسیم متمدن باشیم. ما باید به فرهنگ گذشته‌ی خود دسترسی پیدا کنیم، آن را معاصر کنیم و پس از آن، بحث حفاظت و احیا را داشته باشیم. ما نمی‌خواهیم به صرف موزه بودن، یک سازه را حفظ کنیم، بلکه می‌خواهیم بیاموزیم گذشتگان ما چگونه در این سرزمین زندگی می‌کردند و چنین فرهنگ‌های ارزشمندی را برای ما ایجاد کرده‌اند، به‌طور مسلم بحث حفاظت در شرایطی که جامعه به‌شدت سیاسی شده و منابع مالی در نقاط دیگر خرج می‌شود، کار سختی است؛ اما از واجبات است. وی اظهار کرد: باید درآمد یا نوع اقتصاد خود را به‌گونه‌ای به سمت اقتصاد فرهنگی ببریم تا درآمدزا شود و در نتیجه، به بحث ضرورت و احیا برسیم. او معماری دست‌کند را یک نوع معماری ایرانی و ارزشمند دانست و افزود: این نوع معماری شیوه‌ای از ساخت است که خاصیت‌های معماری ایرانی برای تأمین آسایش مردم را دارد.
خدایا:
مرا ببخش ،
به خاطر تمام درهایی که کوبیدم
و خانه تو نبود....!!!!
مرا ببخش ،
به خاطر تمام درهایی که کوبیدم
و خانه تو نبود....!!!!
