سرزندگی یا دنجی؟

چیزی که مشخص میکنه یک فضا باید سرزندگی بیشتری داشته باشد یا دنجی مقیاس عملکردی و نوع عملکرد آن است!
دنجی به معنی عدم حضور نیست بلکه دنجی به معنی نوعی ارتباط خاموش بین افراد است. ارتباطی که اگر چه به واسطه اشتراکات حضور در آن فضا است اما به تعامل خاصی منجر نمیشود, حریم شخصی و نیاز به تنهایی فرد در این فضا پاسخ داده میشود. در همه زمان ها هیچ انسانی امکان معاشرت ندارد اگر سرزندپی را ساعات بیداری انسان در نظر گیریم دنجی ساعات خواب انسان است هر دو لازم اما در کنار هم ناممکن. برای مثال فردی درگیر مسائل شغلی نیاز به دنجی دارد بنابراین در جلوخان یک دادگستری ما هرگز به دنبال سرزندگی نیستیم.
گاها انسان ها نیاز به دنجی گروهی دارند یکی از بهترین نمونه های دنجی گروهی برای طراحی پارک های عشاق است. اما در این فضا هم باید در نظر گرفت که سرزندگی عامل مزاحمی است.

معمولا هر چه فضا محلی تر باشد دنجی و هر چه فضا شهری تر باشد سرزندپی بر آن قالب باید بشود, فضا های واسط در شهر که مرز یک فضای عمومی به یک فضای محلی هستند باید کاملا دنج باشند, بنابراین سرزندگی در ورودی یک محله هرچند به صورت یک میدان طراحی شده باشد معنی ندارد, در میدان محلی در قلب یک محله مجددا سر زندگی ملاک اصلی حیات آن محل است, در میدان تشریفاتی و جلوخان اداری , جلوخان یک کاربری بیمارستانی سرزندگی ملاک مناسبی نیست, در میدان شهری , جلوخان های تجاری, جلوخان های موسسات فرهنگی هنری مجددا ملاک اصلی سرزندگی است.